Glimmen als een haring

Het is half negen in de ochtend. Bijna tegelijkertijd rijden we met onze auto’s de parkeerplaats op vlak bij de christelijke zender Family 7. ‘Hé, hoi’, mompelen we redelijk duf tegen elkaar. Petra is om zes uur opgestaan, ik een halfuur later om op tijd in Apeldoorn te zijn. Als schrijfsters van het Grote Overgangsboek zijn we gevraagd voor ons eerste gezamenlijke interview. We mogen aanschuiven bij het programma Café Tinto van coryfee Evert ten Ham.

Live-televisie vergt een strakke voorbereiding. Dat blijkt uit alles. Van te voren ontvingen we per mail al de nodige aanwijzingen over onze kledingkeuze. Geen priegelige patroontjes of iets met schattige bloemetjes, dat maakt kijkers duizelig. Geen sombere kleuren, dat oogt depri op het scherm. Fris en fruitig. Dat is de insteek.

Verder krijgen onze gezichten ook nog eens ter plekke een make-over van een visagiste. Op televisie, onder de hitte van de vele lampen, glim je al gauw als een vette haring. Daarom is een kwastje hier, kwastje daar essentieel. En groot voordeel: het frist gelijk de boel op. In een ogenblik zijn onze slaperige ogen omgetoverd tot montere kijkers.

Zo geheel volgens strikte tv-regels gestyled, mogen we eindelijk samen met de andere gasten richting studio. We nemen wat giechelig plaats tussen twee bepoederde heren aan een ovale tafel. Zeven, zes, vijf, vier, drie… Voor we het goed en wel beseffen, komt de naam van de sponsor al in beeld en leest Evert ten Ham de eerste teksten van de autocue af. Het is zover: we zijn live in beeld.

Evert wil eerst onze mening weten over diverse actuele krantenberichten. Wat wij ervan vinden dat de Noor Anders Breivik een interview gaat geven? En of wij wel weten dat Nederlanders de actiefste twitteraars ter wereld zijn? Alsjeblieft. Da’s stevige kost op de vroege morgen! Gelukkig kunnen we allebei verstandige antwoorden geven en blijven verontrustende stottermomenten uit. Zelfs als de presentator een paar minuten later met souplesse overschakelt op een interview over ons Grote Overgangsboekproject, blijven we redelijk relaxt. Om en om beantwoorden we Everts indringende vragen.

Achteraf zijn we zeer tevreden over onze vuurdoop. ‘Dat was leuk!’ roepen we enthousiast. Ik voel me uren later nog zelfs licht euforisch, maar dat gevoel verdwijnt gelijk als ik de uitzending thuis terugkijk. Zijn wij dat, ben ik dat? Wat heb ik een rare kuilen in m’n wangen als ik lach. Oooh! Wat wiebelt daar voor pluizig eekhoornstaartje op mijn hoofd? Glimt mijn gezicht nou toch een beetje? Wat een saaie stem heb ik eigenlijk. Ik voel acuut een identiteitscrisis opkruipen, maar na alles wat ik heb gelezen over de overgang poeder ik dat gelijk maar af als een typisch gevalletje van stemmingswisselingen als gevolg van hormonale blues. We hebben ons best gedaan en zien er wel degelijk fris en fruitig uit, klaar uit!

Een bewijs dat ons verhaal ook is overgekomen, vind ik later gelukkig in de inbox van ons hotmailaccount. Verschillende kijkers hebben enthousiast gereageerd op onze oproep om mee te doen aan het Grote Overgangsboekonderzoek. Ha, get lost blues!

Tekst: © Mariëtte Woudenberg