Eind 2015 kreeg ik een mooie smartphone van mijn werk. Uiteraard om te gebruiken voor mijn werk, maar ook o zo fijn voor privégebruik! Een van de eerste dingen die ik deed, was Instagram erop installeren om daar vervolgens mee aan de slag te gaan.
Ik heb al vaker gemerkt dat het vastleggen van momenten mij helpt om er bewuster van te genieten. In het verleden heb ik dat gedaan door een priveblog bij te houden. Dat hielp mij om als toerist door mijn eigen leven te wandelen, me bewuster van mijn omgeving te zijn, me te realiseren dat mijn ‘gewoon’ zeker niet ieders ‘gewoon’ is. En door mezelf steeds af te vragen: ‘Waar zal ik over schrijven aan het eind van de dag?’, leefde ik met meer aandacht.
Instagram heeft het afgelopen anderhalf jaar hetzelfde effect gehad. Het vastleggen van mooie, kleurrijke dingen in mijn omgeving heeft mij ook geholpen om met aandacht te leven. Ik ben me bewuster van de lente die voor de deur staat, ontluikend groen, witte velden vol rijp, een zonsondergang, herfstblaadjes…
Op zoek zijn naar mooie beelden en kleurcontrasten gaf een verdieping aan mijn leven. Genieten!
Maar hoe leuk die dingen ook zijn, bij mij treed na een poosje een bepaalde mate van verveling toe. Ik voel nu geen neiging tot het maken van een krokusfoto, want dat heb ik vorig jaar al gedaan. Mijn omgeving heb ik al in alle vier seizoenen vastgelegd. Opnieuw erbij stilstaan voelt dan alsof ik in herhaling val en als ik ergens niet van hou dan is het wel van herhaling.
Wat dan wel? Op de achtergrond heeft deze vraag mij wat beziggehouden en vanmorgen ging het lampje branden. Ik ga mijn onverwachtse geluksmomentjes vastleggen! Misschien resulteert dat niet altijd in ‘mooie’ foto’s, maar wel in een Instagram-geschiedenis vol waardevolle herinneringen. Dan kan ik eind dit jaar, net als afgelopen jaar, met plezier mijn foto’s doorkijken en blij worden van de leuke momenten die anders misschien wel in vergetelheid geraakt zouden zijn.
Mijn perfectionistische karakter worstelt wel een beetje met hoe ik dat nou moet doen. Het liefst maak ik een foto op het moment zelf, maar er zijn al een flink aantal momenten dit jaar gepasseerd die nog niet zijn vastgelegd. Het is al maart! Laat ik mij nou door die gedachte beperken, of ga ik gewoon aan de slag?
Ik ga voor het laatste; ik ga nu – al dan niet op symbolische wijze – in ieder geval de volgende momenten vastleggen en in beeld en in mijn hart bewaren:
Weet je, mijn leven is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn, was het maar zo’n feest. Maar het helpt wel om bij deze mooie momenten stil te staan. Het raakt mij, ook nu ik erover schrijf. Het helpt mij om mijn focus te verleggen. Het verleggen van die focus geeft het ook moed om met een frisse positieve blik naar de andere dingen in mijn leven te kijken.
Misschien zijn er wel meer geluksmomentjes te ontdekken op plekken waar ik nog niet heb gezocht.