De wensboom
December, the happiest month of the year. We beginnen de maand met de komst van Sinterklaas en zodra we hem uitgezwaaid hebben leven we toe naar kerstmis. December, ook wel de duurste maand van het jaar in mijn optiek. Er moeten cadeaus gekocht, versiering voor in de boom, uitgebreide kerstdiners geregeld worden, kerstkleding en als klap op de vuurpijl: oliebollen en vuurwerk om weer een jaar mee af te sluiten.
Begrijp me niet verkeerd, ik geniet enorm van deze maand. Hoewel hij voorbijvliegt, geniet ik van de gezichten van mijn kinderen bij het uitpakken van de sinterklaascadeaus, daarna van het gezellig maken van ons huisje en vervolgens van het samenzijn met familie en vrienden tijdens deze mooie traditionele feestdagen.
Toch bekruipt me ook elk jaar weer een gevoel van onbehagen in deze maand. Dat begint rondom Sinterklaas, als ik door de winkelstraat loop en daar andere ‘hulpsinten’ druk bezig zie om alle cadeaus op tijd in huis te hebben. Het geld wat erin omgaat? Ik wil het niet weten.
Enkele weken later ervaar ik ditzelfde gevoel tijdens een uitje naar de tuincentra. Prachtig aangekleed, heerlijke kerstsfeer. Mensen die op zoek zijn naar de beste lampjes, mooiste kerstballen en chique aankleding van de kersttafel. Het geld wat erin wordt gestoken? Ik wil het niet weten en vraag me even af: Is het belangrijk? Is het nodig?
Op weg naar huis fiets ik langs de bosrand en wat zie ik daar staan in het gras langs de weg? Een stal, gebouwd van pallets, met daarin van hout Jozef, Maria en de kribbe. Na mijn eerste verbazing – wie heeft dit hier, op deze onlogische plek, neergezet? – raakt het me. Dit is kerst, dit is waar het om draait. Dit is alles wat er nodig was om december tot de maand van Licht te benoemen. In al zijn eenvoud, in een stal, zonder kerstballen, kerstverlichting of een chique babykamer lag Hij daar in doeken gehuld. De Zoon van God. Geboren om licht te brengen in de wereld. Eenvoud. Het geld wat erin omgaat? Nul euro. Hij kwam om te geven.
Nog even terug naar die tuincentra, want mijn oog trof nog iets anders: een groene boom. Ook wel de ‘wensboom’ genoemd. Je kon op een kaartje een wens schrijven en in deze boom hangen, in de hoop en verwachting dat deze wens vervuld zou worden door de medewerkers van deze winkel. Ik liep erheen en draaide enkele kaartjes om. Het voelde even alsof ik iemands privacy schond door te lezen welke wensen er in de boom hingen. Maar mijn nieuwsgierigheid won en ik las er enkele.
En hier werd mijn blik op de maand december ten positieve bijgestuurd. Want waar ik verwachtte dat er wensen op zouden staan van het kaliber ‘een playstation’, ‘een nieuwe tuinset’, ‘een vakantie’, ‘een tv’ of iets in die genres, stonden er veelal wensen op voor anderen. Een uitje voor mijn oma, dat heeft ze al zolang niet gehad. Een sjaal voor mijn opa. Een high tea voor iemand die te maken heeft met ziekte. Enzovoorts. De wens die het meeste voorkwam was echter: Gezondheid voor mijn familie. Ik kan me voorstellen dat de medewerkers van dit tuincentrum hun hoofd braken over deze wens.
De wensboom deed me inzien dat wanneer het erop aankomt, wanneer we slechts één wens mogen doen, liefde, gezondheid en tijd met elkaar bovenaan het lijstje staan. En dat is volgens mij waar december om draait. Liefde voor elkaar, tijd samen, elkaar helpen, een arm om iemands schouder, geven in plaats van ontvangen. Kosten? Onbetaalbaar.
Christien schreef Sterkte!, een prachtig klein boekje gevuld met allerlei bemoedigende en hoopvolle teksten. Daarmee kun je een ander laten weten dat je aan hem of haar denkt!
Christien Korf
Nieuwe berichten door Christien Korf (toon alles)
- Pakje vol talenten - 18 augustus, 2020
- Mens, wat ben je mooi! - 21 januari, 2020
- De wensboom - 12 december, 2019
