Geen tijd om te huilen

Geen tijd om te huilen, te druk om te huilen, de rust niet kunnen vinden om te huilen. Ik ben nogal een huilebalk. Lees ik in de Bijbel, dan kan ik zo geraakt zijn van wat ik lees dat de tranen me in de ogen springen. Zie ik beelden op televisie of lees ik verdrietige berichten op Facebook… tranen wellen in me op.

Tegenwoordig laat ik de tranen niet meer zo snel de vrije loop. Ik laat ze minder toe. De reden: ik ben te druk of het is te druk om me heen (lees als laatste: altijd wel een kind thuis of bijna thuis). En hoewel mijn kinderen mijn tranen echt wel mogen zien en ze me kennen als een huilebalk, vind ik het toch niet altijd prettig wanneer ze uit school komen dat ze moeders weer met rode ogen zien zitten. Ik heb geleerd dat huilen goed voor je is. En inderdaad: wanneer ik de tranen laat gaan, dan spoelt het verdriet een klein beetje weg. En vreugde beleef ik nog intenser wanneer de tranen van dankbaarheid over mijn wangen rollen.

Vanmiddag , al kokend achter mijn potten en pannen, kroop er een diep verdriet door me heen. Kind 1 thuis op de bank. Kind 2 bijna thuis. Slechte timing. Ik reken verder: wanneer kan ik dit diepe verdriet toelaten? Wanneer kan ik mijn tranen de vrije loop laten? Vanavond niet, want dan heb ik de Beth Moore bijbelstudie. Morgenochtend boodschappen doen om daarna onverwachts naar Den Haag te sjezen , waar ik nog steeds mijn tandarts heb zitten vanuit mijn jeugd. Om vanavond een afspraak te hebben bij de sportschool. Ik schrik van mijn agenda, die echt niet schrikbarend vol is, maar die geen ruimte laat voor mijn tranen, zonder ergens met rode ogen te moeten verschijnen en me meewarige, ongeruste blikken worden toegeroepen met de vraag in de ogen: gaat het wel?

Huilen betekend niet per definitie dat het niet goed met je gaat. Of dat mensen er iets mee moeten. Helemaal niet. Ik deed een keer de deur open in tranen, en degene die voor me stond was geschokt en uitermate bezorgd… wat is er aan de hand? Wat voor onoverkomelijks is er gebeurd? Nou, niets bijzonders. Soms komt oude pijn boven, soms dient nieuwe pijn of zorgen zich aan (en dan is een schouder om op te huilen natuurlijk ook best fijn). Soms ben ik zo blij en dankbaar dat de tranen van geluk me over de wangen rollen. Daar is echt niets mis mee. We hebben alle reden om te huilen. Om elke dag te huilen. Een uurtje huilen van verdriet of geluk. Of beide. Omdat verdriet en vreugde vaak zo dichtbij elkaar liggen. Wie huilt er met me mee?