Vier jaar geleden kreeg ik van mijn buurvrouw Annelies – schooljuf en moeder van een groot gezin – een minidraaiboek voor kinderfeestjes. David werd vier jaar, dus ik vond dat hij inmiddels een eigen kinderfeestje verdiende. Hoewel het me in eerste instantie wel érg gestructureerd leek – zo moeilijk kon zo’n feestje toch niet zijn? – werkte haar draaiboek geweldig. Niet alleen de tijdsindeling, maar ook haar praktische tips.
Zoals het idee om ná het versieren van de cakejes éérst een groepsfoto te maken en dan pas te gaan snoepen – daarmee voorkwam ik mooi dat de één zijn taartje al op had terwijl de ander nog volop aan het versieren was. Of de afwisseling tussen actie en rustmomenten, omdat jongens elkaar anders helemaal gek maken. En dat ik echt geen volledig programma hoefde voor te bereiden omdat kinderen het ook gewoon leuk vinden om lekker samen te spelen.
Inmiddels ben ik zes kinderfeestjes verder en heb ik echt wel het nodige bijgeleerd. Alleen dat punt van ‘geen volledig programma’ blijft lastig. Is dat misschien moeders-eigen, dat gevoel van controle willen? Afgelopen maand waren onze jongens allebei weer jarig. Ik stelde voor om te gaan bowlen – wél zo gemakkelijk voor mama –maar nee, bowlen wilden ze niet. “We willen voetballen!” riepen ze. Uiteindelijk werd het een gymzaaltje. Ik greep het draaiboek van de buurvrouw er weer bij en maakte een tijdsindeling. Eerst een kwartiertje vrij spelen, dan taart en cadeautjes in de kleedkamer, een kwartiertje apenkooien, dan een estafette – jongens houden van competitie tenslotte – gevolgd door een pauze voor chippies en een pakjes. Daarna een balspel wat ik van internet had gehaald en dan bleef er nog precies een half uurtje over voor voetbal. Ik was er klaar voor!
Dus…
De vriendjes waren nog geen kwartier binnen of ze vroegen al of de touwen weg mochten. Ook de trampoline en de bok stonden alleen maar in de weg. En een parcours, huh? Voetballen wilden ze, toch?! Vijf minuten voor hun moeders weer verschenen kon ik de jongens eindelijk overhalen iets te drinken. De zakjes chips heb ik maar mee gegeven voor onderweg. Misschien wordt het toch tijd voor een nieuw draaiboek…