Beertjesonderbroek

We zitten op het nieuwe brandweerdekbed in de kamer van zoons. Op rechts kijkt Oudste Zoon mij behoedzaam aan. Om zijn oren speelt een glimlach. Zal ze weer? Op links buldert Tweede Zoon het uit. Gewoon, omdat zijn moeder net hetzelfde deed. ‘Je oren water geven’, noemde mijn vader dat.

Bij mij komt het water inmiddels ook uit mijn neus. Zo hilarisch heb ik ze nog nooit gelezen. Zeker niet op een doordeweekse avond, waarop het bedritueel duidelijk meer vaart en minder aandacht krijgt dan de weekendexemplaren. Op mijn schoot ligt Vrolijke verhalen over de drie jongetjes. ‘Doe maar over de onderbroeken’, had Oudste Zoon net meegedeeld. En zo geschiedde.

Op bladzijde twaalf heeft de mama van de drie jongetjes nieuwe onderbroeken gekocht. Witte. ‘”Hadden ze niet wat leukers”, bromt papa. Maar mama laat zich niet vermurwen. Dan krijgt Jan – een van de drie jongetjes – een goed idee. “Laten we als verrassing die onderbroeken mooi gaan versieren”, fluistert hij zijn broertjes in.’ En zo gebeurt het op bladzijde dertien.

Tot zover weinig problemen. Ik gebruik zoveel mogelijk intonatie, hoop ondertussen dat zoons zich er niet al te veel door laten inspireren, maar zie met een snelle blik naar links en rechts dat ze vooral rijp zijn voor hun bed.

Bladzijde veertien. ‘De volgende dag vertelt Jan aan tafel dat juf het ook heel leuk vond. “Wat vond juf leuk?” vraagt papa verbaasd. “Jullie onderbroeken, natuurlijk,” zegt Joep.’ Ik proest het uit van het lachen. ‘En ze heeft gevraagd of we er een paar mee kunnen nemen om aan de klas te laten zien.’ Weet ik hortend en stotend uit te brengen. ‘”Ook dat nog!” roept mama.’ De tranen lopen inmiddels over mijn wangen. ‘”Die met die beertjes is leuk,” zegt Jan.’ Een loopneus kan er ook nog wel bij. ‘”Geen sprake van,” zegt papa. ‘Die heb ik net aan.’

Het boek valt nu op de grond. Op rechts hoor ik wat gegrinnik. Oudste Zoon weet duidelijk geen raad met een moeder-met-slappe-lach. Op links buldert Tweede Zoon mee zonder te weten waarom. Ik zie vooral het wenkend perspectief. Onze drie jongetjes. Drie ondeugende, trotse snoetjes. Dat vingertje in de klas. Manlief in beertjesonderbroek, omdat de rest in de wasmand zit. Bedankt Marianne Busser & Ron Schröder. We zijn vast voorbereid.