Eén ding

Voor mama,

‘Zou je een brief aan je moeder willen schrijven?’ vroegen ze me. Ik zei ja. Maar waarom eigenlijk? Zo zonder nadenken haast. Ik dacht er al langer aan om een brief te schrijven, maar nu ik er zo voor zit, vraag ik me af: waarom? Wat wil ik eigenlijk schijven? Wat moet er dan in die brief komen?

Zal ik schrijven over die Zuid-Afrikaanse vrouwen die ik gezien heb? Vaak alleenstaand met hun kinderen. Hiv-positief, armoede. Zo veel wat tegenzit. En toch bereid om iets van het leven te maken. Trots genoeg om hun rug recht te houden en nederig genoeg om zich iets te laten leren. Want weet je, ik moest aan jou denken. Ik had niet naar Zuid-Afrika hoeven te reizen om een sterke vrouw te zien.

Of zal ik schrijven over de tuin? Hoe ik zag dat je gestaag het onkruid uit je tuin weghaalde. De planten die er stonden werden netjes verzorgd. ‘Met kleine stapjes, dan wordt het echt wat’, dat zei je tegen ons. Is het leven soms ook niet tuinieren? Langzaamaan verdwijnt het onkruid, al is het soms met gebogen rug, en komt er een bloeiende tuin te voorschijn.

Of zal ik schrijven over littekens? De littekens die het leven soms achterlaat. Littekens die we allemaal hebben. Aan oude littekens moet je niet pulken. Ja, ze herinneren ons aan wonden. Maar de wonden zijn genezen, de pijn is verdwenen. We kunnen er soms nog met tranen in de ogen aan terugdenken. Maar de pijn is verdwenen. Littekens zijn er ook om ons te herinneren aan de zegen die we ontvingen. Is het niet zo dat wie geen verdriet gekend heeft ook geen vreugde kent?

Maar toch dit alles is niet genoeg. Want wat wil ik eigenlijk schrijven? Wat wil je laten weten? En weet je, soms hebben we helemaal niet zo veel woorden nodig. Want eigenlijk wil ik maar één ding zeggen: mama, ik houd van je.

Liefs,
Dineke

Zondag is het Moederdag, en daarom staat deze week in het teken van moeders. Vijf bloggers klommen in de pen en schreven een brief aan of een blog over hun moeder. Vandaag Dineke.