Alles is te veel
Mijn tuin is vol. Veel te vol. Hij heeft zelfs het punt bereikt dat hij eigenlijk uit zijn voegen barst. En dat is allemaal begonnen met het feit dat ik van tuinieren houd, zoals jullie vast wel weten. Al die verschillende planten en bloemen… Ik vind het prachtig. En ik wil dan ook het liefst van alles wat in mijn tuin.
Dit jaar was het niet anders. Bij het aanbreken van de lente begon het verlangen om in de tuin aan de slag te gaan weer te kriebelen. Dus kocht ik. Zomerbollen, Wat is er tenslotte mooier dan iets in de grond stoppen en er na een paar weken iets prachtig uit tevoorschijn zien komen?
Daarna kocht ik nog een plantje voor een leeg plekje. (Althans, ik dacht dat het een leeg plekje was.) Ook kocht ik bloemen voor de bijen, want de bijen in leven houden, is belangrijk. Ik kocht ridderspoor, want die had het vorig jaar niet overleefd en ridderspoor is zo mooi. Ik plantte pronkerwten, want die zijn ook zo prachtig en die schijnen heerlijk te ruiken…
Maar toen was de lente een paar weken oud en begonnen de andere planten zich ook te roeren. Uitbundig kwam er van alles op. Mijn tuin bloeide en groeide als nooit tevoren.
Maar het was te veel van het goede. De planten vochten om een plekje en in plaats van de mooie plaatjes die in de tuintijdschriften staan, was het bij mij een oerwoud. Een rommel. Ik had te veel gekocht, te veel neergezet. Ik was gewoon vergeten welke planten er in mijn tuin stonden en nu vochten ze om een plekje om allemaal hun mooiste bloemen te laten zien.
Op een dag keek ik mismoedig naar mijn tuintje, terwijl ik me afvroeg: Zou het ooit zo’n mooi plaatje als in veel tijdschriften staat? Of moet ik gewoon accepteren voor wat het nu is? Of… moet de snoeischaar erin?
Dan komt opeens de Hovenier langs en Hij kijkt mee naar mijn tuin.
‘Ik wilde te veel,’ zeg ik sip. ‘Ik wilde alles.’
De Hovenier knikt. ‘Ik zie het.’
‘Wat nu?’ vraag ik, maar ik weet het antwoord eigenlijk al.
Hij kijkt me aan en legt Zijn hand op mijn schouder. ‘Er moeten dingen uit. Alles tegelijk is te veel.’
Ik slik, want ik weet dat Hij gelijk heeft.
‘Wil Je me helpen?’ vraag ik dunnetjes.
Er verschijnt een brede grijns op Zijn gezicht. ‘Natuurlijk! Samen gaan we aan de slag. Samen maken we alles nieuw.’
Dineke Gerritsen
Nieuwe berichten door Dineke Gerritsen (toon alles)
- Alles is te veel - 9 juli, 2018
- Wees eens echt eerlijk! - 30 mei, 2018
- Anders dan gehoopt - 5 april, 2018
