Spiegeltje, spiegeltje…

51 is typisch zo’n leeftijd om grote schoonmaak te houden. Dat overgangslijf van mij laat duidelijk blijken dat het geen poespas wil. Het wil rust in de kop. Hoog tijd dus om eens een bezem door mijn hoofd te zwiepen. Wat zijn mijn sterke en zwakke punten en hoe kan ik daarmee leren omgaan? Waar liggen mijn passies? En wellicht wat midlifecriserig: help, moet ik altijd op dezelfde weg doorgaan?

Tijd voor coaching om antwoorden op wat vragen te krijgen! In mijn geval: coaching bij, met en door Xanthos. Een macho die ik mateloos bewonder om z’n uiterlijk. Een goudbruine kop, dikke wimpers, melancholieke ogen, brede borst, blonde manen. Wow, wat een beauty!

Xanthos is een haflinger. En net als alle paarden is-ie recht voor z’n raap. Hij fungeert als de meest bijzondere leermeester die je kunt bedenken; ‘Hij spiegelt je exact voor wat er van binnen bij je rommelt’, legt Ton Kastelijn, directeur van Semfer & Company uit Houten, uit. Ton zet hem en de andere paarden daarom graag in als onderdeel van zijn coachingssessies.

Vandaag mag ik met Xanthos én natuurlijk met Ton oefenen in een paardenbak in Bunnik. We beginnen simpel. Xanthos krijgt een halster om met lijn en ik loop – naar mijn gevoel – reuzestoer rondjes met hem. Maar no way dat deze mr. macho zich laat bedotten! Z’n oren zwiepen onrustig heen en weer. En hij, niet ik, geeft het tempo aan van onze wandeltocht.

‘Neem de leiding!’ roept Ton vanaf de kant als Xanthos regelmatig weigert om door te lopen en ik gelijk gehoorzaam aan zijn appèl. ‘Let op je houding. Schouders naar beneden, rug recht, hoofd omhoog. Weet wat je wilt?’

Wat blijkt tijdens mijn coachingssessie? Dat ik eigenlijk ongelofelijk de pest heb aan confrontaties en ze liever vermijd. En door niet proactief te reageren achteraf vaak ongelofelijk pissig word. Op die ander, maar vooral ook op mezelf.

Nu ik ineens wel het voortouw moet nemen, moet er een vertrouwd piketpaaltje om. Maar toegegeven: het loont de moeite. Al gauw lopen Xanthos en ik harmonieus te stappen door de bak. Het paard voelt dat ik de leiding van hem heb overgenomen en vindt dat wel relaxt. Hij blijft achter mij aan sjokken. De oren wat platter naar achter, de ogen uitgevloeid tot grote donkere bollen. ‘Zie je hoe ontspannen hij is door jouw houding?’ merkt Ton op. ‘Je staat veel steviger dan je denkt!’

Rondje na rondje smelt door te doen en niet alles eerst in het hoofd te herkauwen een oud stukje onzekerheid weg. Waar de overgang toch niet goed voor is! Hoezo nog langer bang voor confrontaties? Had je wat? Kom maar op!

Tekst: © Mariëtte Woudenberg