Sinds ik tussen het prikkeldraad zit, heb ik tijd voor dingen. Dingen die ik vroeger een twijfelachtige eer vond, als je daar je tijd aan besteedde. Zoals je eigen sokken breien, je strijkgoed elke week netjes wegstrijken zodat er niet drie uitpuilende wasmanden op elkaar hoeven te balanceren, bessen plukken en je eigen jam maken. Dat soort slow living-dingen. Afijn, ik zou mayonaise maken. Niet een met E-nummers geel, glanzend en smakelijk gemaakt eigeelpasta, maar échte mayonaise.
Mijn meeste gebruikte kookattribuut is Google. Ik typ: ‘mayonaise maken’. Google snelt me te hulp en komt met een voorstel: ‘mayonaise van Piet Huysentruyt’. Geen idee wie deze Piet is (ik krijg associaties met een ijverige, doch huiselijke trut), maar hij moet een mayo-expert zijn als zijn naam eraan verbonden is, besluit ik. En zowaar, het recept van Piet is zeer aantrekkelijk. Vooral omdat het supersnel gaat. Gewoon met een staafmixer. Een eigeel, kloddertje mosterd. En een halve liter olie.
Ergens in mijn achterhoofd protesteert mijn moeder, die haar hele leven zelf mayonaise maakte: dat kan nooit goed gaan. De olie moet druppelsgewijs bij het eigeel. Je kunt niet een halve liter olie er bovenop gooien en verwachten dat het goed komt. Zo werkt het niet. Bovendien is een halve liter olie echt te veel. Ja maar mam, deze man is blijkbaar een mayo-expert, hij zal het weten toch? En wie wil nou niet in 10 seconden een gigapot supersmeuïge mayo op tafel toveren?
Al mijn principes over verleidelijke quick fixes opzij zettend waag ik me aan de 10-secondenmayo. Het resultaat is een substantie dat een heel klein beetje naar mayo smaakt en heel erg veel uit ziet als de kots van een door reflux gekwelde baby.
Ik neem mijn verlies en begin opnieuw, gewoon met een garde. 30 minuten en een lamme arm verder heb ik heerlijke mayo, precies zoals op de foto van Piet Huysentruyt (een Belgische televisiekok, weet ik ondertussen). Ik moet denken aan de keren in mijn leven dat ik zo’n quick fix wilde hebben. Snel resultaat en succes – hoe aantrekkelijk. Maar Jezus zegt: zonder een goed fundament waait je huis weg, het stort in elkaar. Een geestelijk principe, ongetwijfeld, maar ik heb toch het gevoel dat het ook voor andere dingen geldt – zoals mayo maken. Of wat dan ook voor elkaar krijgen in het leven.
Succes is een (tergend) langzaam proces – vaak pijnlijk ook. Vanaf Jozefs droom tot aan het moment dat hij zijn broers weer ziet en deze voor hem buigen, verstrijken er minstens 17 jaar. Vanaf het moment dat Mozes opkomt voor zijn volk door een Egyptenaar te doden tot het moment dat God hem roept, gaan er veertig jaren voorbij. Abraham wacht 25 jaar op de belofte van God tot Izaäk geboren wordt. David werd pas 20 jaar na de zalving door Samuel tot koning gezalfd van de hele natie Israël (zowel Juda als Israël). Jezus was 30 jaar oud toen hij aan zijn bediening begon. Al die jaren daarvoor waren stille jaren van voorbereiding. Dan is 30 minuten voor een zelfgemaakte mayo niet te lang. Echt niet.