Who cares?

Mijn lijf wordt ouder. Daar kan ik niet omheen. Broeken zonder achterzakken staan me niet meer, omdat mijn billen de strijd tegen de zwaartekracht inmiddels hebben opgegeven. Een nacht slecht slapen levert plooien op in mijn decolleté. Mijn krullenbos laat zich steeds moeilijker in model krijgen. En een pre-menstruale ‘ik-eet-alles-wat-los-en-vast-zit-vreetbui’ wreekt zich tegenwoordig onherroepelijk op de weegschaal.

Maar ach, waarom zou ik me druk maken? Iedereen is uniek, wonderbaar geschapen en dat wil ik graag zo houden. Geen botox of gesnij in mijn lijf! En Emma Thompson is het met me eens. De bekende Britse actrice is net 53 jaar geworden en daar schaamt ze zich niet voor. In 2011 vormde ze met twee andere bekende sterren een genootschap tegen de cosmetische chirurgie: The British Anti-Cosmetic Surgery League. ‘Ik weiger te experimenteren met mijn lichaam,’ foetert Emma vrij vertaald. ‘We bevinden ons in een afschuwelijke door de jeugd bepaalde wereld waarin iedereen er op z’n zestigste uit moet zien als dertig.’

In de weekendbijlage van het AD lees ik nu dat ook Hollywood terug wil naar de natuur. De ‘gewone’ vrouw inclusief lachrimpeltjes mag weer. Net als de vrouw met natuurlijk bewegende borsten. Dames met inhoud zwaaien volgens deskundigen steeds vaker de scepter op allerlei gebied en daarmee verandert de manier waarop naar vrouwen wordt gekeken. Weg met die wassenbeeldenhoofden op het witte doek en gephotoshopte huidjes in crème- en parfumreclames.

Hoera! Zouden wij oudere vrouwen in het westen dan toch eindelijk hip worden en kunnen we daarmee wellicht gelijk het stigma het raam uitsmijten dat rust op de overgang? Want waarom zien vrouwen zo massaal op tegen de overgang? Omdat – zo betogen antropologen – wij dames op leeftijd vaak weinig respect en status krijgen. De overgang staat voor nogal wat vrouwen gelijk aan oud worden, aftakelen en niet meer meetellen.

Opvallend is dat in delen van de wereld waar je als oudere vrouw wel de nodige waardering krijgt, de overgang als veel minder erg wordt ervaren. Hoezo, niet meer mee tellen? Een vetkwabbetje meer of minder? Rimpels? Who cares? In veel niet-westerse landen stijg je op hogere leeftijd als vrouw juist in aanzien. Je wordt gezien als wijs en kunt als mentor dienen voor de jongere generatie.

Ik hoop dat ook bij ons de waardering voor echte vrouwen zal toenemen. En dat kan bij mij niet snel genoeg gaan. Misschien moeten we als overgangsters zelf wel de barricades op. Laten we, zoals arbeidspsychologe en schrijfster Louise Boelens het omschrijft, ‘zichtbaarder worden’ en een ‘eigen culturele ruimte opeisen’. Onze stem laten horen! Daarmee kunnen we tegelijkertijd wegbereiders worden voor de volgende generatie vrouwen.

Slappe billen? Plooien in het decolleté? Pluishaar? Een kilootje meer? Who cares?

Tekst: © Mariëtte Woudenberg