Nooit meer shit

In de bijsluiter van de overgang moet staan: Pas op! Vertrouwde kwalen kunnen tijdelijk erger worden! Mijn halfjaarlijkse migraine bijvoorbeeld, is nu een wekelijks gebeuren. En da’s lastig. In mijn geval niet zozeer door de hoofdpijn zelf, maar door de rariteiten die daaraan voorafgaan.

Zo’n twintig jaar geleden begon het. Alsof het Kerst was, blokkeerde een hele rij glinsterende driehoekjes van het ene op het andere moment mijn gezichtsveld. Verder zag ik geen spat meer – en even later kon ik bovendien niet meer praten! Vooral dat laatste was schrikken. De tekst zat namelijk wel in m’n hoofd, maar het lukte me met geen mogelijkheid om iets te zeggen. Ja, één woordje, doch dat was bepaald geen hoogstaande tekst: ‘Shit.’ Als klap op de vuurpijl kon ik een tijdlang niet helder meer denken, zelfs het opdiepen van mijn eigen naam was een probleem.

Klinkt verontrustend, zul je zeggen – en dat vond mijn man ook. In de veronderstelling dat ik een hersenbloeding had, racete hij laagvliegend met me naar de dichtstbijzijnde dokter, die gelukkig heel snel vaststelde dat het een gevalletje klassieke migraine betrof.

Sindsdien heb ik het nog vaak meegemaakt. Bij de eerste glinsterende  driehoekjes laat ik alles uit m’n handen vallen, ik zorg dat ik als de gesmeerde bliksem thuiskom, slik twee paracetamols en ga in het donker liggen tot het over is. Toen de kinderen nog klein waren, was dat een stuk ingewikkelder. Gelukkig had ik begrijpende buurvrouwen. Wanneer ik met een wazige blik voor hun deur stond en ‘shit’ riep, wisten ze hoe laat het was. ‘Kom maar hier met de kids’, zeiden ze dan en daarna hielpen ze mij om mijn eigen huis terug te vinden. Drie hoeraatjes voor zulke buren.

Na enig uitproberen vond ik medicijnen die zo goed hielpen, dat zich nog maar eens per halfjaar een aanval aandiende. Totdat… de overgang zijn opwachting maakte. Want sinds een tijd verschijnen de driehoekjes weer wekelijks, op de meest onverwachte momenten. Tijdens een autorit voor m’n werk, halverwege een kerkdienst, gedurende een gezellig uitje met een vriendin, er valt gewoon geen peil op te trekken. Daar word ik wel eens – om aan te sluiten bij Mariëttes vorige blog – een beetje rebels van.

De huisarts had nog wel wat extra medicijnen in petto. Zo kreeg ik een injectie-pen: huppetee, bij de eerste symptomen tegen je bovenarm zetten en op het knopje drukken. De glinsterende driehoekjes verdwenen acuut, dat wel, maar er kwam een enorme hoofdpijn en algehele slapte voor in de plaats. Stel je voor dat ik migraine zou krijgen op de snelweg, en op de vluchtstrook met deze pen aan de gang zou gaan… Ik zie de politieagent al voor me: die ontdekt in de auto een druilerig kijkende vrouw die ‘shit’ roept, haar eigen naam niet weet en zichzelf een injectie toedient. Waarschijnlijk pakt de beste man of vrouw me terstond op wegens drugsgebruik en het beledigen van een ambtenaar in functie!

Afijn het blijft uitproberen. Eén lichtpuntje gloort. Van steeds meer vrouwen hoor ik dat ze ná de menopauze weinig of geen migraine meer hebben.Dat lijkt me heerlijk: overal heen gaan zonder angst voor een aanval. En bovendien: nóóit meer shit!

Tekst: © Petra Butler