Het cadeau stond al jarenlang in de kast. Ze had het eens gekregen van haar Vader. In prachtig glanzend papier stond het daar. Er zat een mooie rode strik omheen. Het pakje zag er uitnodigend uit, als om meteen uit te pakken. Toch had ze het in al die jaren nog niet gedaan…
Ze weet nog wat haar Vader zei toen ze het kreeg: ‘Kind, dit pakje is speciaal voor jou. Niemand anders krijgt dit cadeau. Jouw naam stond er al op voordat je geboren was! Ik wist toen al dat dit pakje voor jou was.’
Hij had het pakje ‘talent’ genoemd. Als klein meisje wist ze nog niet goed wat Hij daarmee bedoelde, maar terwijl de jaren verstreken begon ze het te begrijpen. Op school hadden ze het ook vaak over talenten gehad. Over dingen waar je goed in bent, over kwaliteiten die jou jou maken. Altijd als dat zo was, moest ze denken aan het pakje in de kast en vroeg ze zich af: Wat zou erin zitten? Welke talenten had ze van haar Vader gehad?
Vader vroeg niet meer waarom ze het maar niet uitpakte. Hij leek zo geduldig en dat snapte ze niet; het leek zo ondankbaar om zoiets moois in de verpakking te laten zitten. Dagen werden weken, weken werden jaren. Ze maakte keuzes in haar leven, sommige goed, sommige om snel te vergeten.
Vaak voelde ze zich een nomade, nooit op haar plek, altijd verder trekkend naar een andere bestemming. Altijd met de hoop dat ze daar tot bloei zou komen, dat ze daar kon zijn wie ze was. Nooit verdween het pakje uit haar gedachten; het reisde met haar mee, weliswaar nog altijd in glanzend, maar inmiddels gekreukt papier, inclusief de rode strik.
Wat als ze het uit zou pakken? Dan zou ze ontdekken wat haar talent was, waar ze goed in was. Dan zou ze na zo lang gezocht te hebben eindelijk op bestemming komen. Maar om die laatste stappen naar je bestemming te zetten, is zelfvertrouwen nodig, een heleboel lef en de moed om te kunnen struikelen, vallen en weer opstaan.
Had ze dat in zich? Ze nam het pakje in haar hand en draaide het om en om; ze schudde eraan, in de hoop iets te horen wat een belletje deed rinkelen. In dit pakje zat misschien wel de sleutel tot haar toekomst. Heel voorzichtig pakte ze het rode lint tussen twee vingers, ze trok er zachtjes aan, tot het lint geruisloos op de grond viel. Ze was nu nog één stap verwijderd van het ontdekken van haar talent.
Haar Vader had het heel zorgvuldig ingepakt; je kon zien dat het belangrijk voor Hem was.
Ineens drong de waarheid tot haar door: dit pakje is speciaal voor mij, er is geen enkel pakje dat hetzelfde is of er ook maar enigszins op lijkt. Toen kon ze niet meer wachten. De jaren waarin ze zoekende was geweest, trokken in gedachte aan haar voorbij en leken ineens te leiden naar dit moment. Ze scheurde het papier los en maakte voorzichtig het deksel van de doos erin open.
Daar lagen ze, haar talenten, stuk voor stuk zorgvuldig neergelegd. Ze las hardop: ‘“Lieve jij, deze talenten zijn speciaal voor jou, gebruik ze, je hebt ze nodig om op je bestemming te komen. Voordat jij geboren was wist Ik al dat jij deze talenten nodig zou hebben om te kunnen zijn wie jij werkelijk bent. Gebruik ze voor jezelf en gebruik ze om anderen mee te helpen. Ik weet dat je het kan, Ik geloof in jou. Veel liefs, je Vader.”’
Ze draaide de talenten om en las hardop: ‘“Zelfvertrouwen, geloof, moed en lef.”’ Met tranen in haar ogen liet ze de talenten tot zich doordringen, meer had ze niet nodig. Ze kon haar reis vervolgen, ze had de talenten. Ze was klaar voor een nieuw hoofdstuk. Het meisje dat al die jaren voor de kast had gestaan, zichzelf afvragend of ze het pakje uit zou pakken of niet, nam ze mee.
Ze vervolgden haar weg met zelfvertrouwen, met lef en moed, maar bovenal met het geloof in al deze drie, gegeven door en ontvangen van haar Vader.
Christien schreef Sterkte!, een prachtig klein boekje gevuld met allerlei bemoedigende en hoopvolle teksten. Daarmee kun je een ander laten weten dat je aan hem of haar denkt!