Zo’n dag

Er zijn van die dagen dat het witte beeldscherm mij aanstaart en ik minutenlang terug staar. Dat lege, witte vlak dat maar niet gevuld wil worden door de juiste woorden. Die brij in mijn hoofd die weigert zich te laten vangen in samenhangende zinnen en alinea’s. Dit is zo’n dag.

Zo’n dag waarop ik in de koelkast kijk en echt niet meer weet met welke ingrediënten ik welk gerecht wilde vormen. Of wie ik volgens de agenda ga ontmoeten vandaag. De verkeerde dop op de verkeerde beker draai, en dat ’s avonds nog vier keer van zoons te horen krijg.

Zo’n dag waarop de vorige week maar blijft malen in mijn hoofd. Het afscheid van mijn opa. Mooie, goede woorden. Veel tranen. Een onbestemd ‘wat nu’-gevoel. De vrolijke verjaardag van Oudste Zoon. Trots. Maar ook de stress van de voorbereiding, want ik wilde weer eens te veel in te weinig tijd. Het prachtige interview over leven met de dood. Nooit eerder liepen er tranen over mijn wangen. Nu wel. En het was goed, toch?

Tweede Zoon die al zijn ik-zit-in-groep-1-en-ben-moe-heid er letterlijk uitspuugde. De heerlijke wandeling met al mijn mannen. Een spoedklus voor een nieuwe opdrachtgever. Peuterzoon die liever alleen met al het speelgoed van broers speelt, dan het te moeten delen – hoera herfstvakantie! Vier afleveringen Masterchef Australië, volgens manlief ben ik verslaafd…

En nu is het dinsdag. Blogdag. Maar vandaag heb ik werkelijk géén idee. Toen ik hieraan begon, wist ik dat het eens zou gebeuren.

Dit is zo’n dag.