Lesje langzaam leven

Alle feiten en fabels rondom ‘slow living’ ten spijt, ik ben nogal van de snelle variant. Even een boodschap halen, even lunchen, even zoons afleveren op een speeladres en dan snel verder met de volgende activiteit. Dat kan anders, vindt Peuterzoon sinds kort en dus zegt hij bij elk ‘Kom, we gaan even…’ steevast: ‘Nee!’

Tot afgelopen weekend de jaarlijkse najaarsmarkt ons dorp veroverde. Een driedaags feest met een heuse kaaskoningin, dito optocht en braderie. Folklore waar ik – schaam – met bijna dertig jaar op de teller nog steeds naar uit kan kijken. ‘Zullen we even naar de markt lopen?’ stelde ik Peuterzoon voor. ‘Nee!’ riep hij uit gewoonte, maar al snel spoedde hij zich naar de poortdeur voor een bevrijding van jewelste: lopen waar je maar wilt.

De straat uit duurde zo’n twintig minuten. De lantaarnpaal bleek een prima glijbaan, de tuin van de buurvrouw een prachtige zandbak, de bloemetjes roken stuk voor stuk heerlijk en wist je dat je uitstekend pirouettes kunt dansen op de grijze stoeptegels?

Wat volgens Google Maps in zes minuten kan, wandelden wij in een dik halfuur. Ondertussen zag ik mijn eigen straat als nooit tevoren. Kleine ‘beesies’ in lavendelperkjes, leuke muurtjes voor een spelletje ‘kiekiek’ en putdeksels waar je lekker op kunt ‘pringen’ totdat er muziek uit komt.

‘Ik ben zo aan het genieten!’ zegt een zware stem ineens links van me. Een man die de middelbare leeftijd ruimschoots gepasseerd is, wijst met een armgebaar naar Peuterzoon. ‘Kijk hem de wereld eens ontdekken. Prachtig!’ Mijn hart zwelt van trots, terwijl ik mijn inwendige klok, die roept dat de terugweg nog lang is, negeer.

Vandaag leert Peuterzoon mij langzaam te leven. #genieten