Thuiskomen

En nu is het voorbij. Een dag of wat ben je razend druk geweest om alles te regelen. Er kwam zo veel op je af en je had maar zo weinig tijd. En het moest in één keer goed. Een tweede kans zat er deze keer niet in.

Anderen namen je heel wat uit handen. Maar er waren toch ook details die je zelf wilde regelen. Waar je een weloverwogen besluit over wilde nemen. Waar je eigenlijk geen goed bedoeld advies bij kon gebruiken. Omdat alleen jij kon weten hoe het moest gaan. Omdat jij hem kende zoals niemand hem had gekend. Omdat jij van hem had gehouden zoals niemand van hem had gehouden.

En toen brak de dag aan. De dag waar je als een berg tegenop had gezien. De zwaarste, zwartste dag in je leven. De dag dat alle ogen op jou gericht waren. De dag dat er zoveel van je werd verwacht. De dag dat je nog één keer alles wilde geven. Alles wilde doen. Nog één keer. Voor het laatst.

Het leek wel alsof er een bron in je werd aangeboord waarvan je het bestaan niet wist. Alsof je boven jezelf uitsteeg en alle liefde van een heel leven je vleugels gaf, je inspireerde en droeg. Je kón het. Je deed het. Voor het laatst.

En nu is het voorbij.

Nu is het afscheid definitief. De laatste woorden gezegd. De muziek vervaagd. De bloemen neergelegd om in weer en wind te vergaan. Zoals het leven zelf. Voorbij. Jouw leven met hem. De man van wie je hield. Maar die je met al je liefde niet kon vasthouden. Die je moest laten gaan. Tot voorbij de grens.

Voorbij.

Je doet de deur open en loopt je huis binnen. Het huis lijkt leeg. Stil. Koud. Zijn stoel waarop hij nooit meer zal zitten. Zijn jas aan de kapstok die hij niet meer nodig heeft. Zijn plaats in het grote bed die voortaan koud zal blijven.

Maar toch ook… een huis vol herinneringen die je vullen met dankbaarheid. Een huis vol tastbare bewijzen van een leven, een liefde die was… maar die ergens, hoe dan ook, altijd zal blijven. Een huis vol van die ene die jouw leven heeft aangeraakt, voorgoed veranderd.

Want als je goed luistert, als je goed kijkt, als je je hart ervoor openstelt, dan zul je merken… uiteindelijk… dat wat er was, er nog steeds is. Niet zichtbaar misschien. Maar tastbaar. Merkbaar. Want de liefde die er was, heeft van dit huis een thuis gemaakt.

Je bent thuis…

Dit blog sluit aan bij het hoofdstuk Afscheid uit mijn boekje Pluspunt. Ik heb het lang geleden geschreven naar aan leiding van het overlijden van mijn vader († 1999).