Op de rem

Als zelfstandige coach en therapeut ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen acquisitie. Hoeveel opdrachten en klanten ik heb, hangt voor een deel af van mijn zichtbaarheid en mijn inspanningen om een opdracht te verwerven. Recent kwam er een mooie kans voorbij: een freelance opdracht voor de duur van een jaar, als loopbaancoach.

Om in aanmerking te komen voor de opdracht, moest ik gecertificeerd zijn voor het afnemen van persoonlijkheidstesten. Dat was ik nog niet. Maar ja, ik wilde deze opdracht heel graag en ben daarom aan het verkennen gegaan of ik op korte termijn de vereiste certificatie zou kunnen behalen. En zowaar, dat kon. Een paar dagen later kon ik beginnen met een training die mij zou kwalificeren. Mits ik me direct aan zou melden.

Bij het besluit kwam zonder meer ondernemerschap aan de orde: ik nam een behoorlijke risico, maar ik zag kansen en handelde dus snel en besluitvaardig. Daar waar ik anders zeer voorzichtig ben met investeringen, heb ik zonder blikken en blozen een paar duizend euro uitgegeven aan de training. Ik had er alle vertrouwen in dat ik de opdracht zou krijgen. Ik zou straks immers aan alle eisen voldoen, ik heb de juiste kennis en expertise, ik heb ervaring met de doelgroep en de branche.

’s Avonds voordat ik na bed ging – helemaal happy met mijn besluit – las ik een stukje uit mijn dagboek. Dit boek is geschreven door een Hongaarse christenpoliticus, die op het hoogtepunt van zijn carrière stilgezet is door God. Het stukje van die bewuste dag ging over duur leergeld dat de politicus moest betalen bij het maken van een bepaalde keuze.

Er kwam een aanbesteding voorbij, die een geweldige politieke kans zou zijn voor hem. Daar wilde hij graag op inzetten en om zijn doel te bereiken heeft hij ook zijn netwerk gemobiliseerd, van burgemeesters tot parlementariërs. Iedereen heeft zijn steun en medewerking toegezegd. Gerustgesteld door alle support, leek de overwinning al bijna behaald en kon hij tevreden achterover leunen. De Bijbeltekst die hij in die tijd keer op keer onder ogen kreeg, zette hem aanvankelijk niet aan het denken: De Heer zegt: ‘Het loopt slecht af met je als je alleen op mensen vertrouwt. Als je hulp zoekt bij mensen en niets van mij wilt weten.’

Toen hij de afwijzing kreeg, sloeg de tekst – en het ontstane inzicht – in als een bom. Hij heeft alles bewogen om iets voor elkaar te krijgen. Alleen God is hij vergeten. Zijn leergeld bedroeg een paar miljoen euro.

Mijn training was nog niet eens begonnen, toen mij – door mijn dagboek – duidelijk werd dat ik de opdracht niet zou krijgen. Ik heb ook alles bewogen om iets voor elkaar te krijgen. Mijn vertrouwen gesteld in een paar mensen die mij de juiste training aan zouden bieden. Alleen Hem ben ik vergeten. Alsof Hij de omstandigheden en de keuze van mijn opdrachtgevers niet zou kunnen beïnvloeden. Mijn leergeld was ‘slechts’ een paar duizend euro. Waar ik dankbaar voor ben.