Onze Vader

Soms ben je zo vertrouwd met bepaalde woorden of zinnen dat de ware betekenis pas later tot je doordringt. Net zoals je zo’n dubbeltekening hebt die beide een oude vrouw en een jonge vrouw voorstellen. Je zit er al lang naar te staren en dan ineens valt het kwartje: oh, nu zie ik het! Hoe heb ik dat niet kunnen zien?

Het is het bekendste gebed uit de Bijbel, zelfs mijn dochter van vier kent het al uit haar hoofd:
Onze Vader die in de hemelen zijt.
Onze Vader.
Mijn Vader.
En het is niet zo dat ik het niet wist van God de Vader. Natuurlijk wist ik het! Abba Vader, Gods Vaderzorgen zoals in psalm 103, Onze Vader die in de hemelen zijt. Hoe vaak heb ik zelf niet de zinnen uitgesproken? Geleerd op school, gezongen, gebeden. Naar geluisterd, preken over gehoord. Ik wist het heus allemaal. Maar weten en weten zijn toch twee verschillende dingen. Weten met je hoofd en weten met je hart.

Ik heb namelijk ‘lichtelijk’ een vertrouwensprobleem. Het kan allemaal wel zo makkelijk gezegd worden, maar is het ook echt zo? Eerst maar eens zien! En het is niet dat ik trots ben op deze houding, ik had het zelf ook graag anders gezien. Een kinderlijk vertrouwen, dat lijkt mij wel wat! Je moest eens weten hoe vaak ik ervoor gebeden heb: God leer mij U te vertrouwen!
Maar met elke belofte die ik las, was er toch dat stemmetje in mijn achterhoofd. Ja,ja…
Maar God hoort, dat blijkt!

En het kwam geeneens door de woorden zelf van het Onze Vader. Maar door een lied. Ik hoorde het al op de radio en, lang leve internet, heb het later thuis opgezocht. Een lied (Beschermer, van Kees Kraaijenoord) waar geeneens het woord Vader in voorkomt, maar waarin zo gezongen wordt over de Vaderlijke kwaliteiten van God.

Ik kon met het luisteren naar het lied de tekst alleen maar beamen. Omdat ik het zelf gemerkt heb in mijn leven. En het leek alsof er een kwartje viel.

God is mijn Vader, Hij wil mijn Vader zijn! Wat een wonder eigenlijk. En alweer, zoals God de Zoon nu ook God de Vader zo dichtbij, zo gewoon. Zoals een Vader die heel dichtbij staat. En ik moet bekennen, ik heb niet ineens een kinderlijk vertrouwen. Maar het besef dat God mijn Vader is, dat er geen addertjes onder het gras zitten. Ik vind het ongelofelijk en toch is het waar.

God zorgt, wat een wonder. God zorgt voor ons als een Vader. Twijfel je? Vertrouw je Hem niet? Vraag het Hem, vraag het vaak! Hij zal het je zeker willen laten zien.
Zou een Vader zijn kinderen zoiets weigeren?