Doodgaan. Ongewild speelt dat woord de laatste tijd vaak door mijn hoofd. Niet omdat ik nu zo graag wil sterven, maar omdat de dood overal op de loer lijkt te liggen, om vervolgens toe te slaan. Soms verwacht. Vaak onvoorzien. Altijd onvoorstelbaar wreed. Op de momenten dat ik ermee word geconfronteerd, valt alles om me heen weg, behalve één gedachte: stel dat dit míjn laatste dag op aarde is?
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik vaak geen antwoord geef op die vraag. Bang, omdat het zo… definitief is en ik liever nog niet aan mijn einde denk. In plaats daarvan doe ik alsof de vraag er niet is en begraaf me in allerlei aardse zaken. Dingen die op het ogenblik zelf o-zo-belangrijk lijken, maar er met het oog op de eeuwigheid nog geen ziertje toe doen. Net als een struisvogel die zijn kop in het zand steekt en doet alsof er geen gevaar is, terwijl het overal rondom hem is.
Maar hoe hard ik ook mijn best doe om de dood te negeren, hij is er wel en weet me steeds opnieuw te overrompelen. Zoals laatst, toen het sterven van een ongelooflijk sterke en dappere vrouw, nog geen vijf jaar ouder dan ik, me met mijn neus op de feiten drukte: het leven is niet meer dan een zucht en ook mijn einde kan zich zomaar aandienen. Over een maand. Morgen. Vandaag.
Anders dan andere keren liet de dood zich echter niet uit mijn gedachten bannen door hard te werken, aan andere dingen te denken of net te doen alsof hij er niet was. Ook was het ditmaal niet de angst die overheerste. Diep vanbinnen ontsproot er iets nieuws: het besef dat God mij niet op deze aarde heeft geplant om in een hoekje weg te kruipen en voortdurend bang te zijn. Om te vergeten met welke reden Hij mij heeft geschapen.
Zijn bedoeling met mij is dat ik Hem mijn leven lang grootmaak, over Hem vertel aan de wereld om me heen, Hem door en met alles wat ik doe de eer geef die Hem toekomt. Als er iets is wat ik van de pas overleden vrouw heb geleerd, is het dat wel, want hoe ziek ze ook was, ze hield vast aan haar geloof en getuigde tot haar laatste adem. Ze hield hoop, omdat ze wist dat het leven hier slechts een voorproefje is van dat hierna. Het eeuwige leven.
Sindsdien heb ik een nieuw voornemen: me niet langer te laten verlammen door de wetenschap dat mijn leven hier tijdig is, maar om elke dag die ik nog krijg te leven met een hoofdletter L, uitziend naar dat andere, oneindige, hemelse leven. Dat de Sestra-agenda van dit jaar om ‘leven’ draait, kan geen toeval zijn, maar alleen een liefdevolle knipoog van boven.
Aan het begin van elke maand vind je in de agenda een korte overdenking die je aan het denken zet over je eigen leven, maar daar blijft het niet bij. Door heel de agenda heen vind je bemoedigende Bijbelteksten, treffende quotes, versjes die een glimlach op je gezicht toveren, gebedspunten, handige tips, genoeg schrijfruimte voor al je afspraken en herinneringen, mooie illustraties en leuke opdrachtjes; alles om je te helpen een jaar lang voluit te leven. Leven met de Levengever. Leven in al zijn volheid.
N.a.v. de nieuwe Sestra-agenda, die is gevuld met allerlei tips, overdenkingen, invulpagina’s en eyeopeners die je helpen om je leven van elke dag te verbinden met je geloof. Ook is de agenda prachtig vormgegeven, heeft die een praktische indeling en – niet onbelangrijk – voldoende schrijfruimte voor al je afspraken.