Het rechter koplamp van onze auto is al een week kapot. Ik weet het, hartstikke gevaarlijk. Maar ik kom er niet aan toe om het te vervangen. Onze droger is ook kapot. Gister liep ik met een rood hoofd naar de buurvrouw, of ik alsjeblieft één keer een wasje in haar droger mocht drogen, want er moesten nog drie wasjes gedraaid en die kreeg ik niet allemaal op ons droogrek. (En het mocht. Hoera voor lieve buren!) Na de eerste schooldag kwam onze zoon vandaag terug met een zere teen. Zijn gymschoenen bleken veel te klein en natuurlijk heb ik dat niet op tijd gecheckt…
De vakantie is hier weer voorbij en ik kan er weer even tegenaan. Maar niet heus. Ik heb direct het gevoel dat ik op drie-nul achterstand begin. Ik was zo toe aan vakantie dat ik alles uit mijn handen heb laten vallen en gevlucht ben naar het schone zuiden. Het enige waar ik daar om moest denken, was of ik vóór 21.00 uur wel verse stokbroodjes had besteld. Dat was te doen. Niks geen ruimte voor een evenwichtig gesprek met mijzelf. Niks geen bezinning op wie ik ben en wat ik belangrijk vind ik het leven. Gewoon even helemaal uit. En nu doe ik dus precies wat ik voor de vakantie ook al deed. Hollen.
Het voelt alsof ik een soort ladekast ben. In alle laatjes zitten de taken die ik moet doen. Als ik op mijn werk ben, trek ik het laatje met de taken op mijn werk open. Als ik thuis ben het laatje met alles wat er thuis op me ligt te wachten. Voor elke rol in mijn leven is er een laatje. In mijn badkamerlade thuis, krijg ik de bovenste lade soms niet open, omdat er een borstel uit steekt in de onderste lade. Hoewel mijn bovenste laatje dus keurig georganiseerd is, zorgt het laatje eronder er alsnog voor dat het niet open gaat zoals het moet. Enne… als dat in mijn badkamer gebeurt, ros ik net zo lang totdat het wel opengaat.
Goed. Tijd voor een adempauze dus. Niet eentje waarbij ik mijn ladekast op slot doe totdat ik weer terugkom. Maar eentje waarbij ik met een diepe ademteug en een flinke dosis geduld even bekijk wat er uitsteekt in het onderste laatje, het voorzichtig lospeuter en een betere plek geef. Vaak is dat de prullenbak. Ik bel een vriendin en vraag of ze me kan helpen ont-moeten. Orde scheppen in het verwachtingspatroon dat ik van mezelf heb. Wat moet er écht en wat moet ik van mezelf? Een ontmoeting van een uurtje en ik kan er weer een jaar tegenaan. Dat zijn de betere adempauzes.
PS Ben je ook toe aan een adempauze? Meld je dan aan voor het BeZinnen-vriendinnenweekend van 23, 24 en 25 november. Tijdens dat weekend staan we stil bij de vraag: hoe betrek jij God bij wat je doet en wie je bent? Het wordt een weekend vol inspiratie, ontspanning, creativiteit en ontmoeting. Ik zorg ervoor dat ik voor die tijd mijn adempauze heb gehad, zodat ik er helemaal voor jou kan zijn. Zie ik jou en je vriendin daar? Hier lees je er alles over.
Nieuwe berichten door Joanneke Wiersma (toon alles)
- Doen wat je blij maakt? - 9 mei, 2019
- Nummertjesapparaat - 3 april, 2019
- Leven met barsten - 22 januari, 2019
