Het is in de stiltecoupé. Je weet wel, dat gedeelte van de trein waar je met een beetje geluk een speld kunt horen vallen. Tenminste… dat is de bedoeling.
Vaak is de stiltecoupé niet stil. Met ruim dertien jaar aan wekelijkse treinreizen op de teller mag mijn ervaring hierin een feit heten. In de stiltecoupé worden relaties verbroken en huizen met een veel te hoge hypotheek gekocht. Er wordt gepassioneerd gekust op de achterste rij, en vrijwel geen enkele collega deugt.
Buiten is het inmiddels donker, binnen tl-verlicht. Het is – hoera! – stil en ik ben moe, zoals vaak in de trein. Via het raam heb ik zicht op mijn eigen spiegelbeeld. Door de knik in de bovenkant van het glas krijgt mijn voorhoofd Minion-achtige vormen. Niet echt charmant.
Dan hoor ik het: eerst de weinig subtiele krak van het vel, vervolgens de tocht door de zachte, sappige substantie, en dan het knagen. Ein-de-loos knagen. Ondertussen is er niets meer over van mijn ontspannen houding: mijn ademhaling zit in mijn borst en steeds meer spieren spannen zich aan. Ik begin mezelf toe te spreken: Niet op letten. Het is zo klaar. Potjandorie, waarom nemen ‘appel-eters’ altijd veel te grote happen?
Zodra mijn overbuurman het afgekloven klokhuis in de prullenbak gooit, zakken mijn schouders naar beneden en haal ik diep adem. Is dit aanstellerij of behoor ik tot de 0,5 procent Nederlanders die zijn zelfbeheersing verliest bij geknaag aan appels, chips, koek en wat al niet meer door tanden wordt vermalen?
‘Misofonie’ heet die aandoening, volgens een gelijknamige vereniging. ‘Haat voor specifieke geluiden’, die – in mijn geval – de stilte of concentratie verstoren. Zoals tijdens het kijken van een film, bij het lezen van een goed boek, tijdens het luisteren naar een preek of dus in de stiltecoupé.
In de coupé heeft de stilte plaatsgemaakt voor pure razernij. Mijn overbuurman blijkt van het hongerige soort: drie appels vermaalt hij maar liefst voordat ik het perron op vlucht. Te midden van de kabbelende reizigersgesprekken, het rinkelen van de spoorwegovergang en optrekkende auto’s komt mijn hartslag weer tot rust.
Lieve help, wat kunnen appels herrie maken.
Tekst: © Zomer (2018)
De zomer is een tijd om je tempo te verlagen en het even rustig aan te doen, en Sestra’s nieuwe Zomer biedt je daarvoor heel veel inspiratie! Met onder meer: wonen in een kas, even offline, hoe vind je rust op vakantie, de kunst van het langzaam reizen, groene boeken, botanische tuintafel en tips om de zomer naar je werkplek te brengen. En natuurlijk staat dit magazine ook weer vol met originele creatieve projecten. En als extra’s een vakantieboekje vol zomer-DIY’s en een uitklapposter. Geniet ervan!
Nieuwe berichten door Esther van Lunteren (toon alles)
- Dat andere c-woord - 27 juli, 2021
- Stil, té stil - 24 november, 2020
- Bij ons - 25 april, 2019
