Geboortegrond
‘Hoi, met mama. Komen jullie met de kinderen zondagmiddag? De anderen komen ook!’ ‘Nou gezellig’, antwoordde ik en na een kort praatje legde ik de hoorn neer. Die zondag gingen we met z’n allen naar mijn ouderlijk huis. Iedereen was gekomen. We dronken een kopje thee en aten een heerlijk stuk appeltaart, gebakken met de goudreinetten die gisteren nog onder de appelboom bij de weg lagen. De kamer gonsde van de gesprekken en vanuit de keuken klonken de kinderstemmetjes.
Toen nam mijn vader het woord. Hij vroeg iedereen om plaats te nemen in de woonkamer. We riepen onze kinderen en namen ze bij ons. De geluiden verstomden en er ontstond een verwachtingsvolle stilte. Mijn vader vertelde hoe het huis waarin wij zaten was gebouwd door zijn vader en hoe hij zich door God geroepen had geweten om het te kopen en voor de boerderij te zorgen. Hij keek tijdens het praten regelmatig naar mijn moeder en ik zag in hun blikken dat er bij deze korte opsomming een heleboel herinneringen door hun hoofd gingen. Herinneringen aan hard werken, volharden en moeilijke tijden. Maar ook herinneringen aan overwinningen, nieuw leven en vreugde.
Vervolgens stond mijn moeder op en liep naar de kast. Ze haalde er vijf verschillende potjes uit. Haar stem klonk ontroerd maar ook opgewonden toen ze ons de potjes in handen gaf. Ik opende het potje en zag een plastic zakje gevuld met grond. Ik vroeg me af wat dit te betekenen had. Mijn moeder zag onze verbaasde gezichten en begon wat ondeugend te lachen. ‘Dit is een stukje van jullie geboortegrond en dat willen we met jullie delen.’ Ze vertelden dat ze een stuk grond hadden verkocht en ons in de opbrengst wilden laten delen. Mijn vader pakte uit de binnenzak van zijn colbertjasje enveloppen die hij ons overhandigde.
En zo zaten we met een potje grond en een enveloppe in de hand naar elkaar en naar dit onverwachte, onverdiende cadeau te kijken. Hoe moet je hierop reageren?
Onze kinderen waren al onder de indruk van deze gebeurtenis, maar nog meer toen opa opnieuw het woord nam en zich tot hen richtte. ‘Opa en oma willen jullie ook graag wat geven’, zei hij en oma keek met veel liefde naar het jonge kroost. De kast werd opnieuw geopend. Een stapeltje bruine papieren zakjes werd tevoorschijn gehaald. Op elk zakje stond de naam van een kleinkind geschreven. De tranen sprongen in onze ogen toen we zagen dat ook onze kinderen gezegend werden. Onvergetelijk waren hun blije snuitjes. Ze dansten door de kamer omdat ze elk 100 euro hadden gekregen. Nu konden ze eindelijk die gameboy kopen waar ze tot dan toe alleen maar van konden dromen.
Mijn ouders stonden erbij te stralen, genietend van hun kroost. Ze konden geven omdat ze wisten dat ze deze zegening gekregen hadden uit de hand van hun hemelse Vader. Liefde en zegen kun je gewoonweg niet voor jezelf houden, liefde wil je delen.
Tekst: © Bijzonder eenvoudig (Erica Duenk)
De verhalen in Bijzonder eenvoudig maken duidelijk dat God jou roept om vanuit je eenvoud bijzondere dingen voor Hem te mogen doen. Soms vanaf een podium, maar meestal gewoon in de alledaagse dingen. De overdenkingen bemoedigen, inspireren en activeren om boodschap van Gods liefde door te geven, daar waar je leeft, werkt of gaat. Wanneer jij onbevangen op weg gaat met Hem en je beschikbaar stelt, dan zul ook jij bijzondere avonturen meemaken.
Erica Duenk
Nieuwe berichten door Erica Duenk (toon alles)
- Geboortegrond - 17 november, 2020
- Space brownies - 14 januari, 2020
- In het ziekenhuis - 28 november, 2019
