Half januari worden we eindelijk verrast met een witte sneeuwdeken. Toegegeven, het is een dun dekentje. Maar het lokt ons allemaal naar buiten voor een uurtje sneeuwpret. Na het avondeten trek ik de kist met sjaals en wanten tevoorschijn. Mijn jongste zoon staat ongeduldig te wiebelen. ‘Mag ik al naar buiten?’ Tien minuten later staan hij en de anderen met twinkelende ogen en koude neuzen buiten, terwijl ze sneeuwvlokken proberen te vangen en elkaar proberen te bekogelen met iets wat je een sneeuwbal zou kunnen noemen.
Glimlachend sla ik achter het raam de sneeuwpret gade. Even heb ik geaarzeld of ik zelf ook naar buiten zou gaan, maar ik geef de kinderen dit moment samen. Ik verwonder me over het feit dat kinderen vaak zo weinig nodig lijken te hebben om voluit te leven. Een halfuurtje buiten spelen met een dun laagje sneeuw is genoeg.
Ik probeer in mijn leven steeds meer die grootsheid van de eenvoud te vangen, zoals mijn kinderen sneeuwvlokken uit de lucht vangen. Eenvoud brengt me tot bezinning, tot stilte en reflectie. Ze leert me te ontvangen wat vandaag te brengen heeft. Ze leert me zien wat echt belangrijk is.
Is dat niet hoe God vaak werkt? Misschien zullen we juist een stukje van Zijn grootheid zien als we het dagelijks leven in geloof en eenvoud ontvangen. Gewoon vandaag met Hem leven. Dat is genoeg. Dat is groots. Het leerproces van het leven met God verloopt bij mij dikwijls zoals een sneeuwvlok die verdwijnt op een warme hand: als ik het eindelijk denk te begrijpen, blijkt er nog weer zo veel te leren. Maar ik blijf zoeken naar die eenvoud en rust in mijn dagelijks leven, zodat er ruimte is voor God. Ruimte die Hem toekomt.
De sneeuwpret lijkt ook iets te vertalen van die grootheid van God. Want in mijn kinderen zie ik leven en het brengt bovendien een reactie bij mij teweeg: mijn hart wordt geraakt. Het is een klein wonder. Misschien is het zelfs een heilig moment vol dankbaarheid en aanbidding te noemen. Wat geweldig als we af en toe iets vanuit de hemel zelf mogen ontvangen.
De volgende ochtend staat mijn jongste zoon al vroeg naast ons bed en roept uitgelaten: ‘Het ligt er nog, de sneeuw ligt er nog!’ Op de tuintafel ligt inderdaad een restant van een berg verzamelde sneeuw. De rest is als sneeuw voor de zon verdwenen. De kinderen zien echter enkel de sneeuw die er nog wél ligt en van de smeltende berg sneeuw wordt de mooiste sneeuwpop van het jaar gemaakt.
Een beetje sneeuw bleek genoeg voor een prachtige sneeuwpop en een groots moment vol dankbaarheid. Laat je vandaag raken door de zon, door ontluikend leven, door een glimlach, een warme maaltijd of een eerlijke blik. En blijf dagelijks ook een stukje van jezelf geven. Dan ontvang je Gods rust en vrede met een milde zachtheid waar geen sneeuwdeken tegenop kan.
