Zondag rustdag?
Zondag rustdag? Ik ervaar dat soms heel anders. Met twee diensten en een lange reistijd naar de kerk moeten we de klok goed in de gaten houden. We hebben slechts een paar uur tussen thuiskomst van de ene en vertrek richting de volgende dienst. Naast een gezellig koffiemoment, de maaltijd en middagslaapjes blijft er niet veel tijd over voor een wandelingetje of andere ontspanning als gezin. Ik weet dat het nu niet anders is, maar toch kan ik flink balen van al dat haasten en heen en weer rijden.
Zo had ik dat pas nog. Ik was moe, de jongens waren hangerig en niets leek vanzelf te gaan. En toen was het tijd om in de auto te stappen. We hadden al besloten dat manlief met de jongens thuis zou blijven, zodat ik naar de kerk kon gaan. ’s Morgens had ik opgepast bij de crèche en ik keek dan ook uit naar de rust en bezinning die een kerkdienst biedt. Maar ik zag er tegelijkertijd ook tegen op, vanwege mijn vermoeide lichaam en emotionele stemming.
Ik overwoog de voors en tegens. Allereerst was daar het stemmetje dat fluisterde dat het niet goed is om de onderlinge bijeenkomst na te laten. Verder dacht ik aan de gezinnen in onze gemeente die het wel lijkt te lukken om zonder problemen twee keer per zondag te komen. En ik wist ook dat ik vermoeidheid en emoties kan verstoppen achter een vrolijk masker en met een houding van ‘alles gaat goed’ de kerk in kan stappen. Maar dat wilde ik nou juist niet. De dienst zou me waarschijnlijk rust geven, maar de reis en alles eromheen zou dat weer wegnemen. Dus ik besloot om thuis te blijven. En het pakte zo goed uit!
Begrijp me goed, ik ben geen voorstander van wegblijven uit een kerkdienst. Maar soms is het vanwege omstandigheden beter om een keertje over te slaan en die tijd anders in te vullen. En zo was het ook die zondagmiddag. Manlief lette op de jongens en ik vertrok met een boek naar ons balkon. Ik had gekozen voor het dunne boekje Bevrijd van jezelf, van Tim Keller. Dat leek me wel passend met alle stemmetjes en schuldgevoelens die ik vanwege mijn thuisblijven nog ergens hoorde en voelde. En ik wist dat het een leerzaam moment zou zijn, toen ik op de eerste pagina de tekst uit 1 Korintiërs 4:3-4 (NBV) las: Maar hoe u of een menselijke instelling over mij oordeelt interesseert met niet, en hoe ik over mezelf oordeel, telt evenmin. […] Het is de Heer Die over mij oordeelt.
Dit boek kwam op het juiste moment en ik pluk er nu, weken later, nog steeds de vruchten van. Kort samengevat leerde ik van Keller dat we onszelf niet in de rechtbank moeten plaatsen waar we worden aangeklaagd door alles en iedereen. Jezus heeft daar al gestaan en Hij droeg de gevolgen. Daardoor ben ik vrijgesproken en daarin ligt mijn identiteit. Niet in wat anderen of ikzelf zeggen of denken, maar in de manier waarop God naar me kijkt.
Leven zonder oordelen is niet makkelijk, maar met vallen en opstaan ervaar ik dat het heel bevrijdend is. God wist waarom ik thuisbleef en Hij gaf me een bezinningsmoment op maat! De zondag werd een rustdag.
Nieuwe berichten door Annelies van Poelgeest (toon alles)
- Iedereen is anders - 18 maart, 2019
- Een eigen plek - 5 februari, 2019
- Een slechte moeder? - 16 januari, 2019
