Toetje!

Al de hele dag ben ik aan het nadenken over een nieuwe blog. Waar zal ik over schrijven? Inmiddels is het al tijd voor het avondeten. Zelfs tijdens het koken heb ik veel nagedacht, maar nog geen onderwerp voor een blog kunnen bedenken.

De borden vul ik met aardappelen, broccoli en een gehaktbal. De kinderen kletsen over hun bezigheden van de dag. Ik probeer te luisteren en toch elke keer in mijn achterhoofd: waar zal ik de blog over schrijven? En toen kwam het moment.
Dochterlief schreeuwt vanaf haar stoel: ‘Toetje!’ Alsof mijn hoofd wakker wordt geschud, reageer ik enthousiast: ‘Ja, toetje!’ De titel van de blog is bekend. Nu de rest nog.

Na een goed hoofdgerecht nog een toetje. Bij een toetje heb ik vaak het idee dat je een extraatje krijgt. Zo zie ik het ook met de tijd die mij is gegeven. Ik zeg vaak dat ik in mijn reservetijd leef. Ik krijg nog een toetje. Wetend dat de maaltijd bijna afgesloten wordt.

Hizkia kreeg ook een toetje. Hij kreeg nog vijftien jaar extra nadat hij te horen had gekregen dat hij ernstig ziek was en zou sterven. Toch nog vijftien jaar erbij gekregen. Een behoorlijk grote toet! Het gebed dat Hizkia heeft laten opschrijven in Jesaja 38:9-20 laat zien hoe angstig hij was en hoe dankbaar hij is met zijn toetje.

Hopelijk ben je volop aan het genieten van het hoofdgerecht. Misschien denk je nog helemaal niet aan het toetje. Er zijn ook genoeg mensen die het toetjesmoment niet meemaken. Zij krijgen geen toetje en moeten tijdens het hoofdgerecht plotseling de maaltijd verlaten. Maar misschien leef jij ook in je toetjestijd. Misschien weet jij ook dat je reservetijd is aangebroken. Hoe beleef je deze tijd?

Hoe mijn toetje smaakt? Vlak na een chemokuur smaakt mijn toetje letterlijk en figuurlijk niet lekker. Geen trek of soms de puf niet meer om het toetje te eten. Op andere momenten kan ik net zo dankbaar zijn als Hizkia. En op die momenten probeer ik mijn toetje nog lekkerder te maken dan hij al is. In mijn reservetijd heb ik zoveel bijzondere en mooie momenten mogen meemaken.

Kortom: zolang ik leef… eet ik mijn toetje!