Een paar weken geleden mochten wij met ons koor zingen tijdens de doopdienst van het zoontje van een van onze leden. De geboorte van een kind is een wonder en deze ouders hadden dat dubbel en dwars ervaren, omdat zij niet meer verwacht hadden ooit een kindje te krijgen.
Ze stonden te stralen voor in de kerk en lazen een ontroerende brief voor, waarin ze hun zoontje beloofden hem onvoorwaardelijk lief te hebben, te beschermen en naar hun beste kunnen op te voeden, en hem te vertellen over de God Die hem geschapen had. Het was bijzonder om dit samen met de familie en de gemeente mee te maken.
Tijdens die dienst gingen mijn gedachten terug naar de drie keer dat wij als jonge ouders met ons groeiende gezinnetje voor in zo’n zaal hadden gestaan om ons kind aan God op te dragen. Om Zijn zegen te vragen voor onze dochter, onze zoons, en Zijn hulp voor ons, als ouders. Om te beloven hen in het geloof op te voeden. Om de gemeente te vragen om ons heen te staan en voor ons te bidden. Wat leek dat lang geleden.
Onze kinderen zijn inmiddels volwassen. We hebben hen naar beste weten opgevoed. Dat ging niet altijd van een leien dakje; we voelden ons vaak tekortschieten. Dat ze alle drie goed terecht zijn gekomen en naar eigen zeggen terugkijken op een fijne jeugd, vind ik regelrechte genade!
Het is maar goed dat je als jonge ouders niet van tevoren weet wat je allemaal te wachten staat aan vreugde en verdriet. We kenden tijden van grote zorgen en ziekte. Wat was het fijn om toen een meelevende en biddende gemeente om ons heen te hebben en te merken dat we niet alleen stonden.
Toen ik naar dat lieve baby’tje keek, dacht ik: Hoe zal zijn levenspad eruitzien? Zal het effen zijn, of veel hobbels hebben? Zal hij opgroeien in een veilige wereld? Geen mens die het weet. Op verzoek van de ouders zongen wij het lied I am not alone. Vrij vertaald luidt het refrein ervan: Wat er ook gebeuren mag in het leven, ik ben niet alleen. U gaat voor me uit, U zult me nooit verlaten.
Elke keer als ik dat zing, ervaar ik dat als een geloofsbelijdenis. Een klinkend getuigenis van de onvoorwaardelijke liefde en trouw van God. Een God Die met ons is, alle dagen van ons leven. We zijn niet alleen!
Deze laatste dagen van de veertigdagentijd, de Stille Week, staan we op Sestra stil bij het thema ‘onvoorwaardelijke liefde’, zowel bij de onvoorwaardelijke liefde van de ene persoon voor de andere, als bij Jezus’ onvoorwaardelijke liefde voor ons, die tot uitdrukking komt in Zijn sterven aan het kruis voor onze zonden én Zijn opstanding, waarmee Hij de dood voorgoed overwon en de deur van de hemel openzette voor Zijn kinderen. Voor jou!