Niet mijn hoofd!
Deze week is een van de spannendste weken in het hele ‘kankertraject’, zoals ik het maar noem. Er hangt een dreigende wolk boven mijn leven: uitzaaiingen – tumoren in m’n hoofd.
Voor mij een rampscenario. Als ik iets niet wil verliezen, is dat mijn verstand, mijn kortetermijngeheugen. Of, wat nog erger is, dat de tumor mijn karakter verandert en mijn omgeving straks opgescheept zit met een boosaardige vrouw. Verschrikkelijk!
Dit alles vertel ik ook tegen God. Ik zeg Hem dat ik bang ben om mijn verstand te verliezen; dat ik bang ben de controle kwijt te raken, dat ik straks niet meer weet waar ik ben en wat goed voor mij is. Dat ik bang ben om Hém kwijt te raken.
En dan hoor ik Hem zeggen: ‘I will bring you home.’ Met de nadruk op ‘I will.’ Deze zin komt bij mij binnen en er daalt rust op mij neer. Hij doet het; ik hoef niets te doen. Ik kan bij wijze van spreken mijn verstand verliezen, want Hij zorgt voor mij. Ik moet mijn hoofd dus loslaten. Mijn hoofd waar iedereen van moet afblijven, omdat er te erge dingen mee zijn gebeurd. Omdat ik te veel duisternis heb gezien.
Mijn hoofd, de enige plek waar ik vrij kan denken, waar ik mooie zinnen bedenk. Mijn hoofd waar ik zo veel aan te danken heb. Durf ik dat over te geven aan God en te zeggen dat het van Hem is? Alles in mij schreeuwt van niet: Alles van mij mag Je hebben, maar niet mijn hoofd. En toch is dat het enige wat ik kan doen: mijzelf met al mijn angst, mijn verdriet en verlangen overgeven in de handen van God. Mijn hoofd in zijn handen leggen. Dan komt er vrede en vermindert de angst – dan is het goed.
Met die overtuiging – wat de uitslag ook is, mijn hoofd is in goede handen – ga ik de volgende dag naar het ziekenhuis. En dan blijkt: na een hele week gepiekerd te hebben over hersentumoren zijn er geen afwijkingen op de MRI-scan gevonden. Het is goed!
Uit: © Levensecht (Hettie Ophoff)
Foto Hettie: © Lidy van Veen
Wat doe je, als je hoort dat je ongeneeslijk ziek bent? Hettie Ophoff besloot te gaan schrijven toen ze die boodschap kreeg. Over wat ze tijdens het ziekteproces doormaakte, wat ze voelde en wat de kanker met haar deed. Over alle dingen die ze voor het eerst deed … en voor het laatst. Over trouwjurken passen met haar dochter, slopende chemo’s en McFlurries, maar ook over de vraag waar God is als je doodziek bent. In Levensecht tref je een selectie aan van de verhalen die Hettie tijdens haar bijna twee jaar durende ziekteproces schreef en een aantal foto’s die Hetties verhalen levensecht in beeld brengen. Samen vormen ze een indrukwekkend en indringend geheel dat vertelt en laat zien hoe je levensecht kunt leven als je weet dat je gaat sterven.
Nieuwe berichten door Sestra (toon alles)
- Oprechte zelfverzekerdheid - 1 augustus, 2023
- Focus - 1 augustus, 2023
- Gebed voor het begin van de vakantie - 18 juli, 2023
