Terwijl ik dit schrijf, is mijn oma stervende. Een moeilijk proces, omdat haar lichaam op is, maar haar hart zo ontzettend krachtig. Ze heeft (in figuurlijke zin) ook een groot hart, dus wie weet werkt dat mee…
Wat ik mooi vind, is dat ik nu nog meer zie en leer hoe haar leven als inspiratie werkt voor anderen, waaronder ook voor mij. Mijn oma staat voor onvoorwaardelijke liefde, positiviteit, vriendschapsbouwer, humor, zorgzaam, smulpaap en een vrouw van God. Zelfs op haar sterfbed, sprak zij woorden van wijsheid die mij verder brachten in mijn denken en mij inspireerde.
In de laatste keren dat ik met haar kon spreken, hadden we het over de hemel en vroeg ik haar: “Oma, hoe kijkt u dan aan tegen het feit dat mijn vader nog niet gelooft?” “Kind”, zei ze, “Gods hand laat niet los wat Hij begonnen is. Je vader kent de Heer en ik geloof dat God hem vanzelf in zijn nekvel zal grijpen.”
Tja, dacht ik. Dat is pas geloven. Ik denk steeds aan wat ik kan doen en probeer de dingen soms stiekem toch een beetje naar mijn hand te zetten. Ik geloof en weet dat de manier van oma de juiste is. Zonder Hem kan ik toch niks. Als Hij me wil gebruiken, zal Hij dat zeker doen. En misschien besluit Hij wel door een ander heen te werken.
Ook hadden we het over haar lijden. Mijn oma genoot van het leven, was altijd positief, maar maakte er ook geen geheim van dat ze best naar de hemel zou willen. Toen we het daar over hadden, vertelde ze dat ze niet wist waarom God haar nog niet naar de hemel had gehaald, maar dat ze vertrouwde op Zijn plan en ‘boven’ wel wijzer zou worden.
Haar grenzeloze vertrouwen in de Heer en Zijn plan, is voor mij een inspiratie. En nee, ik begrijp ook niet waarom haar lijdensweg zo lang moet duren, maar net als mijn oma, geloof ik dat Zijn plannen hoger zijn dan de mijne.
Vlak na het schrijven van dit blog is mijn oma naar de Heer gegaan.