Kleur in de woestijn

‘Mama, ze komen eraan!’ Gerben springt van de bank en opent de voordeur. Binnen een minuut staat ons huis vol met een televisiecrew. Er worden opnames gemaakt voor een televisieprogramma van de IKON. Ongeveer twee maanden geleden werd ik gebeld. Voor een nieuw programma De wachtkamer, was de researcher op zoek naar een jong persoon met uitgezaaide kanker. Helaas val ik in deze categorie. In het voorjaar van 2012 is er borstkanker geconstateerd. Ik was toen 26 jaar. Nu twee jaar later heb ik net te horen gekregen dat de behandelingen van anderhalf jaar, niet voldoende hebben geholpen. De agressieve kanker is uitgezaaid naar de botten.

De cameraman zit tegenover mij. De redacteur en researcher stellen vragen en de woorden rollen gemakkelijk uit mijn mond. Ik zie dat de cameraman een traan wegveegt. Ik moet ook een paar keer slikken. Soms lijkt het wel alsof ik het over een ander heb. Maar niks is minder waar. Ik ben de moeder van drie kinderen met uitgezaaide kanker. Ik ben de vrouw met borstamputaties en vele kuren. Ik ben Klarine die weet dat de toekomst heel onzeker is. Ik ben de patiënt die elke drie weken een kuur op moet halen. Na een interview van ruim 2 uur gaat de camera uit. Iedereen in de kamer zucht eens diep. Ik doorbreek de stilte. ‘Wie heeft er zin in koffie?’

Als iedereen een kopje koffie heeft, worden er plannen gemaakt voor de volgende opnames. Er wordt een portret van ons gezin en onze situatie gemaakt. Ik vertel dat ik bezig ben om met mijn vader een boek te schrijven over kanker binnen ons gezin. Misschien is het wel leuk om daar een shot van te maken? Mijn vader, Bert Wiersema, en ik schrijven om de beurt een hoofdstuk. Wat gebeurt er als je de diagnose kanker krijgt? Hoe leg ik mijn kinderen uit dat mijn haar uitvalt door chemokuren? Waar is God nu mijn dochter ziek is?

Het is een week later. Samen met mijn vader zit ik achter de laptop. De camera draait. Ik vertel over het boek, Een regenboog in de woestijn, waarin ons verhaal staat, afgewisseld met tips, foto’s en uitleg. Ik had echt niet verwacht dat het zo’n mooi boek werd. Ik voel me trots omdat ik met mijn vader op de televisie kom. En ook trots dat we samen een boek mogen maken. Het shot is gedraaid. Nu nog een opname alleen met mijn vader. Als ik hem hoor vertellen hoe moeilijk hij het vindt dat mijn prognose slecht is, moet ik slikken. Hij heeft het over mij.

Nu afwachten wat de programmamakers gemaakt hebben van de vele draaiminuten die we hebben gehad. Knap werk om van zo’n 10 uur film een uitzending te maken van een half uur. Ik vertrouw het deze mensen toe. Komende woensdagavond zitten mijn man Johan en ik naast elkaar op de bank. Kijken naar ons en ons gezin. Dankbaar dat we er samen mogen zitten. Weer een ervaring rijker.