Ik wens… een regenboog

Vandaag is het regenbogenweer. Ik loop over een landweggetje en ben in gesprek met een man die niet gelooft in God. Ik ben nieuwsgierig naar zijn ideeën, hij is benieuwd hoe een christen denkt. Twee totaal verschillende gedachten, twee totaal verschillende geloven, twee totaal verschillende mensen. Al pratend wens ik een grote regenboog. Eén waarbij ik God kan laten zien. Het is regenbogenweer en toch, toch zie ik geen regenboog.

We vervolgen ons pad. De man heeft het over mijn vorige blog. Over de wonderen om ons heen. Hij vraagt: “Waarom laat jouw God zich niet eens zien? Jij schrijft dat je wonderen van God om je heen ziet. En ja, ik kijk om mij heen en zie de zon en natuur. Er moet wel een God zijn… maar als je beter kijkt zie je mensen doodgaan, er is armoede en allemaal andere erge dingen. Kijk maar eens naar je eigen situatie.” Het is regenboogweer en toch, toch zie ik geen regenboog.

Maar waarom laat God zich nu niet zien? Juist op het moment dat ik in gesprek ben met iemand die niks van het geloof wil weten. Het zet mij aan het denken. Als je me al een tijdje volgt weet je dat de regenboog centraal staat in mijn leven. Ik zie het als een knipoog van boven. Een regenboog zou mijn verhaal kracht bij kunnen zetten. Het zou een geweldige getuigenis zijn. Tenminste, dat denk ik.

Stel dat er een regenboog was verschenen. Zal deze man direct in God geloven? Waarschijnlijk was er een discussie ontstaan over het ontstaan van de regenboog en dat het toevallig is dat we het zagen. Heel toevallig. Als mensen zijn we vaak net als Thomas, eerst zien en dan geloven. Is het eerst zien en dan geloven of eerst geloven en dan zien? Als gelovige kan het zijn dat je God kunt zien in de mensen, de natuur om je heen en dingen die in je leven gebeuren. Omdat je God kent, zie je het. Lang niet altijd of direct zichtbaar. Maar misschien dat een lied je op een bepaald moment raakt, iemand de juiste woorden spreekt, er mensen op je pad komen.

Het is regenbogenweer en ik rij in mijn auto op weg naar huis. Alleen en in gedachten verzonken, denkend aan hoe God in mijn leven bezig is. Ik kijk omhoog. En… ik zie een regenboog. Toeval? Of eerst geloven en dan zien?