Iets te enthousiast

En toen vond ik mezelf ineens terug tussen de weilanden op het Friese platteland. Ik stond tot mijn knieën in de modder en de spetters zaten tot op m’n voorhoofd. Samen met mijn zoontjes liep ik het blotevoetenpad in Opende. Omdat Joyce had gezegd dat het zo leuk was voor jongens.

Joyce is een van de auteurs van het boek Megamama’s en superzonen. En omdat ik natuurlijk een megamama ben en twee superzonen heb, kon ik me niet laten kennen en ploegde ik met ze door de modder. We hadden heel veel lol, dat wel. Hoewel het een week duurde voordat mijn benen weer hun eigen kleur terug hadden. En nog veel langer voordat mijn teennagels weer een beetje toonbaar waren.

Het was niet de eerste keer dat ik een advies van een Sestra-auteur opvolgde. Als redacteur zie ik heel veel leuke, nuttige en bruikbare boeken voorbijkomen. Die ik dan natuurlijk allemaal zelf wil lezen en uitproberen. Soms ben ik alleen iets té enthousiast…

Zo verschenen er dit jaar twee prachtige adventsboeken, die ik graag allebei wilde volgen: eentje met mijn gezin en eentje voor mezelf. De knutseltips in het Decemberdagboek zagen er zo leuk uit en leken ook goed te doen voor iemand met twee linkerhanden. Helaas vielen mijn kleihangers toch iets anders uit dan die van Mariska Vos… (lees: kromgetrokken en rafelig).

Ook toen de drukproef van Hartschrift voorbijkwam, wilde ik daar meteen iets mee gaan doen. Ik gebruikte het als originele invulling van een meidenavond met dames van mijn gemeente. Zo maakten we kennis met creatief dagboekschrijven. Ik vond het geweldig en nam me voor om Hartschrift helemaal door te gaan werken. Iets wat – je raadt het al – nog steeds niet gebeurd is.

Auteurs Willem en Marian de Vink inspireerden me om aan mijn huwelijk te werken. Dat pakte ook iets anders uit dan ik hoopte. In hun mailing Hemels Huwelijk Hug stond de tip: “Zeg eens tegen je geliefde wat je zo geweldig aan hem/haar vindt.” Dat vond ik een goed idee en ik stuurde mijn wederhelft meteen een lief appje. Vervolgens werd ik de rest van de dag wantrouwend bekeken: wat wíl je nu eigenlijk van me?

Gelukkig ben ik niet de enige die zich af en toe iets te veel laat leiden door wat er voorbijkomt. Toen Esther van Lunteren midden in het schrijfproces van het zwangerschapsboek Verwachtingsvol zat, kreeg ik van haar het bericht dat ze zo enthousiast was geworden van het boek, dat ze zwanger was van haar derde kindje. Tja, het kan dus altijd nog een graadje erger. Hoewel, dat boek ziet er wel erg mooi uit, zal ik dan misschien toch…