‘Luister, je zult zwanger worden en een Zoon baren, en je moet hem Jezus noemen. Hij zal een groot man worden en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd, en God, de Heer, zal Hem de troon van Zijn vader David geven. Tot in eeuwigheid zal Hij Koning zijn over het volk van Jakob, en aan Zijn koningschap zal geen einde komen.’
(Lucas 1:31-33, NBV)
BEGRIJPEN
In een ver verleden heb ik weleens een cursus snellezen gevolgd. Het leek me wel wat: in zo kort mogelijke tijd een (studie)boek lezen en toch precies weten wat erin staat. Geweldig efficiënt. Ik weet niet goed meer of ik het echt onder de knie heb gekregen, ik weet wel dat ik het nu in ieder geval niet meer beheers. Ik kan tegenwoordig best snel een tekst scannen, maar meestal heb ik dan alleen maar een vage indruk van waar het over gaat. Wel jammer, want met snelheid en efficiëntie scoor je goed in onze maatschappij.
Ik had het laatst in de Binnenkamer over de eigenwijsheid van het christelijke geloof en ook hierin is God weer eigenwijs. Neem de verhalen van advent en kerst bijvoorbeeld. God heeft geen haast, Hij kiest ervoor om de tijd te nemen om zijn plan ten uitvoer te brengen. We weten natuurlijk niet hoe het allemaal gegaan is tussen de Vader, de Zoon en de Geest, voorafgaand aan de gebeurtenissen in dit bijbelgedeelte. Eeuwen voordat Gabriël naar Maria ging, sprak God al over de Redder die eens zou komen, het is een vaak terugkerend thema in het Oude Testament. Ze hadden het vast ook allemaal al uitgebreid besproken met elkaar, zo stel ik me dat tenminste voor. En nu hadden ze dan besloten dat het tijd was: Jezus zou het grote plan ten uitvoer gaan brengen.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben vrij ongeduldig. Als ik lang over iets nagedacht heb en uiteindelijk een besluit heb genomen, dan wil ik eigenlijk ook wel dat het dan ook allemaal zo snel mogelijk gebeurt. Hup, hup, even doorpakken en dan is mijn plan uitgevoerd. God is blijkbaar niet zo. Want Hij kiest voor de omslachtige weg. Je zou kunnen denken: Jezus kwam naar de aarde om te sterven, dus Hij had net zo goed als volwassen man vanuit de hemel naar de aarde kunnen komen om vervolgens een poosje met zijn discipelen op te trekken en te sterven. Hij had zijn discipelen een mooie compacte cursus kunnen geven en dan had Hij het allemaal in een paar maanden af kunnen ronden. Wel zo efficiënt.
Maar zo werkt God dus niet. Geen compacte cursus, maar een mensenleven. Hij geeft zich compleet over aan het menselijk bestaan, met alles erop en eraan. Een zwangerschap, een baby- en kindertijd, een puberteit en adolescentie. Ik vind dat eigenlijk een bizar idee, dat onze God, de Schepper van hemel en aarde, door wie alles bestaat, hier op aarde begint als een embryo dat ronddobbert in de buik van een jong meisje, dat Hij een bevalling meemaakt, compleet met pijn en bloed. Dat Hij als baby bij zijn moeder drinkt. Dat Hij als peuter pap in zijn haar heeft gesmeerd. Dat Hij al die gewone menselijke ervaringen heeft opgedaan. Zonder dat er spectaculaire geestelijke dingen gebeurden; tenminste, niet voor zover wij weten.
Blijkbaar hebben al die gewone menselijke dingen waarde voor God en ging het niet alleen om Jezus’ sterven en zijn opstanding. Zijn hele leven deed ertoe. En dan niet alleen die drie jaar waarin Hij optrok met zijn leerlingen en ze iets liet zien van wat zijn koninkrijk inhield, maar ook de dertig jaar daarvoor. Hij wilde écht aan ons gelijk worden.
En blijkbaar heeft God geen haast. Hij had het probleem dat wij als mensen hebben – onze besmetting met de zonde – in één klap kunnen oplossen, maar Hij kiest voor de langere weg waardoor Hij echt naast ons kon kwam staan, écht in onze huid kon kruipen.
NALEVEN
Advent is een tijd van wachten. Van weten dat de verlossing komt, maar die nog niet ten volle zien. Van uitzien naar de Redder. En soms lijkt het allemaal zo lang te duren omdat je leven maar voortkabbelt. Misschien vraag je je weleens af wat voor God de waarde is van je gewone huis-tuin-en-keukenleventje zonder bijzondere geestelijke gebeurtenissen.
Misschien vond Maria het soms ook wel lang duren toen Jezus nog maar een kind was. Ze wíst dat Hij een bijzonder kind was, dat Hij een speciale taak zou gaan krijgen, maar er zullen vast dagen zijn geweest dat ze gewoon een normale peuter zag. Het duurde lang voordat Jezus echt werk leek te gaan maken van zijn grote opdracht. En ondertussen bleef ze maar gewoon voor Jezus zorgen, zodat Hij verder kon groeien. Want God heeft de tijd en God wilde juist dat gewone leven gebruiken om Hem te vormen en zo doet Hij dat nog steeds, bij ons. Juist al die gewone dingen in ons gewone leven doen ertoe en Hij nodigt ons uit om daarin trouw te zijn, dicht bij Hem en mensen te leven terwijl we wachten op en uitzien naar wat komen gaat, op wat Hij nog gaat doen in ons leven en in de wereld.
En misschien is het zomaar opeens wel tijd voor een verandering, vraagt God je zomaar opeens voor een bijzondere taak, zoals dat ook Maria overkwam. Maar ook dan zul je vast weer een lange adem nodig hebben.
Geen ‘lange halen, snel thuis’ voor God. Maar gewoon maar met Hem oplopen en opgroeien.
Annemarie Altena
Nieuwe berichten door Annemarie Altena (toon alles)
- God kent je - 24 april, 2016
- Zijn nabijheid - 21 februari, 2016
- Kom bij Mij - 3 januari, 2016
