Laatst reed ik op de speedbike naar huis. Een speedbike is een snelle fiets – een soort trapbrommer, zeg maar – waar mensen in de stad zich vaak aan ergeren. Maar ik reed tussen de weilanden, dus niemand had last van mij. Maar ik had wel ergens last van: enorme tegenwind.
Mijn accu was niet volledig opgeladen (vier van de vijf streepjes), wat normaal geen probleem hoeft te zijn, maar door die tegenwind wel een probleem werd. Ik zag al vrij snel dat ik niet in de maximale stand moest blijven rijden als ik thuis wilde komen zonder dat ik het laatste stuk zonder ondersteuning moest fietsen (wat erg zwaar is met zo’n zware fiets). Dus ik zette hem een standje lager.
Een bijkomend probleem was dat ik mijn beide fietstassen nogal vol had geladen en dus heel wat bagage had meegenomen. Bovendien was mijn eigen accu ook minder dan vier streepjes opgeladen, door een combinatie van een slechte nacht en een lange dag.
Zo’n fietsritje is altijd een soort ontspannings- en bezinningsmoment. Alleen was ik nu vooral bezig met bijhouden hoeveel streepjes de accu nog had en inschatten hoever het nog was en of ik op tijd thuis zou zijn. Geen ontspanning dus, maar grappig genoeg juist wel bezinning. De toestand met de fiets zette mij aan het denken over de geloofsaccu.
Wanneer ik veel tijd aan God besteed en mijn geloofsaccu goed laat opladen, ben ik beter bestand tegen tegenwind. Ik heb gemerkt dat God me dan zelfs voor kan bereiden op tegenwind die eraan komt, op een moeilijke gebeurtenis of moeilijke periode. Met zware bagage en weinig eigen energie kom ik minder snel vooruit dan ik zou willen, maar ik kan wel tegen de wind in fietsen en ik weet dat ik veilig thuiskom, omdat de geloofsaccu vol is.
Wanneer ik weinig tijd aan God besteed en de geloofsaccu niet volledig is opgeladen, dan wordt tegenwind vaak een groter probleem. Ik kan niet maximaal rijden, de bagage lijkt nog zwaarder en mijn eigen energie nog minder. Bij een moeilijke gebeurtenis kijk ik vooral naar de situatie zelf (hoeveel streepjes heb ik nog?) en vraag ik me vertwijfeld af hoelang het gaat duren. Ga ik het wel redden? Wat als ik inderdaad zonder ondersteuning moet fietsen met een zware fiets met veel bagage en weinig eigen energie? Kom ik ooit thuis?
Al fietsend besluit ik om ook mijn geloofsaccu weer aan de lader te doen. Ergens halverwege vliegt een vogeltje een klein stukje voor me uit, alsof die me wil aanmoedigen. Ik moet denken aan de Heilige Geest Die ons aanmoedigt, ons de weg wil wijzen en voor ons bidt als we het zelf niet kunnen.
Op den duur zie ik de vertrouwde brug in de verte en ik weet dat ik er bijna ben, een soort baken waar ik naar toe kan fietsen. Daar is mijn huis en ik ga het redden. Zo is Jezus in tijden van tegenwind mijn baken. Als ik naar Hem kijk dan weet ik, daar is mijn Thuis en Hij heeft mij gered.
Meer van Rolienke? Lees dan haar boek Dan neem je toch een hond? Dat wil je helpen om constructief om te gaan met alle emoties, gevoelens en gedachten die door je heen gaan als je te maken hebt met kinderloosheid. Je krijgt informatie over allerlei zaken die je tegenkomt in het proces, zoals de reacties van mensen om je heen, je relatie met God en het behandeltraject, en het boek bevat ook verwerkings- en bezinningsvragen. Dit alles is gelardeerd met humor, ervaringen en Bijbelstudies.
Rolienke van der Velde
Nieuwe berichten door Rolienke van der Velde (toon alles)
- Moeder? - 4 mei, 2021
- De normaalste zaak van de wereld? - 23 maart, 2021
- Geef je storm een naam - 23 februari, 2021
