Bijtanken

Eerlijk gezegd heb ik van tijd tot tijd het gevoel dat mijn tank (bijna) leeg is, dat ik op de reservebrandstof rijd. Dan is er zo veel te doen, te regelen, te beslissen en te zorgen dat ik er gewoon niet toe kom om op tijd naar het tankstation te gaan en mijn tank te vullen. Of ik rijd een tijdlang zo onvoordelig dat ik gewoon minder lang toe kan met de brandstof in mijn tank. Misschien is er wel een filter dat schoongemaakt of vervangen moet worden.

Als je nu denkt dat ik verstand heb van auto’s en hier wel even een verhandeling over het functioneren van zo’n ding ga geven, heb je het helemaal mis. Ik ben gewoon een mens van vlees en bloed. Ik heb mijn mogelijkheden, maar zeker ook mijn beperkingen. Mijn actieradius is niet die van jou…

Binnenkort ga ik bijtanken. Een week lang. Ik neem afstand van mijn dagelijks leven, van alle lieve mensen hier en ga genieten van de nabijheid van andere lieve mensen in een ander land om mijn tank te laten vullen met hun liefde en nabijheid, hun goede zorgen en hun aandacht, met gesprekken en met stilte.

O ja, we gaan ook dingen doen en bekijken. Daar leent zo’n ander land zich natuurlijk ook voor. Maar wat gewoon het belangrijkste is, ook tijdens die uitstapjes, is het bij elkaar zijn. Samen praten, samen zwijgen, samen lachen, samen delen wat ons ten diepste bezighoudt. En dat alles zonder de vele verplichtingen die het dagelijkse leven soms zo kunnen opslokken.

Ik sla mijn vleugels uit, verruim mijn blik, bekijk mijn leven van een afstand en keer met een volle tank terug naar mijn leven hier. Hier, waar dat heerlijke, lieve leven mij meteen weer omarmt en waarschijnlijk meteen weer een beroep doet op die volle tank die ik zo graag nog een tijdje vol had willen houden…

Gelukkig weet ik dat ik om bij te tanken niet naar het buitenland hoeft. Dat kan ook thuis. In mijn binnenkamer. In mijn kerk. In mijn relatie. In mijn vriendschappen. Maar voor- en bovenal in het samenzijn met God. Wat ik ook doe en waarheen ik ook ga, Hij wil niets liever dan erbij zijn, erbij betrokken zijn.

Wat ik telkens opnieuw moet leren, is prioriteiten stellen. Nee zeggen. Luisteren naar mijn lichaam, mijn ziel en mijn geest en vooral ingaan op de stille roepstem van Gods Geest als Hij mij vraagt om in zijn nabijheid te komen.

Ik hoop dat ook jij, wie en waar je ook bent, gelegenheden zoekt om alleen te zijn met God. Om je tank te vullen met zijn Woord, zijn Geest en zijn nabijheid. En ik hoop vooral dat je de komende maanden je tank kunt vullen, lichamelijk en geestelijk, om daarna je leven weer samen met God op te pakken en aan te kunnen.