Genade in de praktijk

Onlangs heb ik mijn auto in de prak gereden. Ik reed een uitrit uit omdat er in onze wijk geen parkeerplekken meer waren. Er kwam een andere auto aan die voorrang had, waar ik netjes op wachtte. Natuurlijk wilde die auto de weg in waar ik stond en omdat de weg een versmalling heeft gaf hij mij voorrang. Ik stond een beetje gek op de weg omdat ik eigenlijk recht over wilde steken naar een beschikbare parkeerplek (wat nu dus niet kon omdat die auto er voor stond) en maakte een scherpe bocht. Naast mij stond een paaltje. Een afschrikwekkend groot paaltje. Ik had hem niet gezien.

Van voor en achter schuurde mijn auto langs dat vreselijke paaltje. Het was een afschuwelijk geluid. Alles, alles wat ik net genoemd had wilde ik de schuld geven. De tijd, de andere bestuurder, het weer, de weg, mijn humeur. Alles als het maar niet mijn schuld was. Maar ik moest de waarheid onder ogen zien. Het was mijn eigen domme schuld. De enige die er schuld aan had was ik. En het ergste was nog dat ik zelf geen idee had hoe ik het in orde moest maken.

En toen moest ik het thuis opbiechtte. Het was niet de eerste keer. Mijn bestuurderskunsten zorgen voor de nodige hilariteit bij mijn schoonfamilie. Mijn man werd niet boos, foeterde me niet uit. ‘Het is maar blik’, zei hij goedmoedig terwijl ik wist dat hij het vreselijk vond. ’s Avonds liet hij me op internet zien hoe hij het weer ging maken en ik wist dat hij het voor mij in orde zou maken. Het was mijn fout en hij ging het voor mij in orde maken. Genade.

We hebben allemaal ons leven in de prak gereden en hoe graag we het ook zouden willen, we kunnen het zelf niet herstellen. Maar God, van wie we ons leven hebben gekregen, geeft ons de mogelijkheid tot herstel. Hij laat ons niet in ons sop gaarkoken, Hij geeft ons Jezus. Net als mijn man deed, laat Hij het ons zien: ‘Kijk zo moet je er weer uit komen te zien.’ Niet verdiend en toch gekregen.

Ik dank mijn man dat hij, ondanks dat ik het zo vaak beter denk te weten, mij een nederige les in genade gaf. Ik dank God dat Hij ons door zulke alledaagse dingen iets van Zijn genade en grootheid laat zien. En ik hoop voor mezelf dat ik door deze les voldoende geleerd heb dat ik wel uitkijk voor een volgend paaltje.