Wil je in mijn vriendenboekje schrijven? Deze vraag is jou vroeger vast ook gesteld, waarna je enthousiast opschreef wat jouw lievelingseten was en je favoriete boek, wat je hobby’s waren, wat je later wilde worden… en ‘je liefste wens’. Ik weet niet wat jij bij die laatste twee invulde, maar veel meisjes, onder wie ook ikzelf, schreven daar ‘ik word later mama’ en ‘mijn liefste wens is mama worden’ op.
Misschien was dat bij jou ook zo en zag jij jezelf naarmate je ouder werd steeds meer als moeder. Je stelde jezelf voor dat je de kleintjes van jou en je man zou overladen met liefde en zorg. En je zag die kleintjes al voor je, met de mooie grote blauwe ogen van je man en jouw dikke bos krullen. Een lieve kleine baby in een warme slaapzak om te knuffelen. En als de kinderen wat ouder waren gezellig samen ontbijten aan de keukentafel, samen knutselen, koekjes bakken en met een kop thee klaar zitten om alle verhalen aan te horen als ze uit school zouden komen.
Maar nu, jaren nadat je het vriendenboekje hebt ingevuld, zijn er nog geen kinderen. Geen mooie grote blauwe ogen die vol liefde naar jou, hun mama, kijken, geen baby, geen gezin aan de keukentafel, geen verhalen van school. Je liefste wens is (nog) niet in vervulling gegaan.
Misschien wacht je een paar maanden, misschien al wel jaren. Elke maand koester je weer hoop en telkens vervliegt die hoop bij een volgende menstruatie. En als je dan te horen krijgt dat de kans op een zwangerschap klein is of misschien wel nul, dan staat je leven op zijn kop.
Je bent ineens ‘een van die mensen’ en krijgt een stempel ‘verminderd vruchtbaar’. Je moet nadenken over allerlei mogelijkheden en keuzes maken. Gedachten en emoties vliegen door je heen. Ga je wel of niet de medische mallemolen in? Wat zal het voor je relatie betekenen? Wat het doet het met je zelfbeeld als vrouw?
Wat een pijn en verdriet geeft een (nog) onvervulde kinderwens. Overal word je ermee geconfronteerd. Op je werk vertelt een collega dat ze zwanger is, je zus is bijna uitgerekend en op social media vliegen de echofoto’s en babyfoto’s je om de oren. En jouw buik blijft elke maand weer leeg. Geen dikke zwangere buik, maar een lege buik.
Je kunt je alleen voelen en onbegrepen. Mensen kunnen onhandige dingen zeggen als: ‘Ik voel dat het nog wel komt voor jullie.’ Of (en ja dit zeggen mensen echt!): ‘Dan neem je toch een hond?’ Meestal goed bedoeld, maar je schiet er niets mee op en voelt je alleen nog maar verdrietiger.
Hoe ga je om met een onvervulde kinderwens? Een vraag die niet gemakkelijk te beantwoorden is en voor iedereen anders is. In de komende blogs wil ik een aantal dingen delen die te maken hebben met deze vraag en de onderwerpen die ik behandel in mijn boek.
En nog even dat vriendenboekje… Daarin werd ook gevraagd naar je lievelingsquote. Die van mij is: ‘Door vol te houden bereikte ook de slak de ark’. Als je een onvervulde kinderwens hebt, dan moet je doorgaan – stapje voor stapje – ook al zijn er obstakels en gaat het soms heel langzaam. Je weet niet of er een kind of zwangerschap komt, maar wel dat God op je wacht in de ark en je begeleidt op jouw weg in alles wat je tegenkomt.
Een kinderwens die (nog) niet vervuld is, kan je gedachten behoorlijk beheersen. Dan neem je toch een hond? wil je helpen om constructief om te gaan met alle emoties, gevoelens en gedachten die door je heen gaan. Je krijgt informatie over allerlei zaken die je tegenkomt in het proces, zoals de reacties van mensen om je heen, je relatie met God en het behandeltraject, en het boek bevat ook verwerkings- en bezinningsvragen. Dit alles is gelardeerd met humor, ervaringen en Bijbelstudies.
Rolienke van der Velde
Nieuwe berichten door Rolienke van der Velde (toon alles)
- Moeder? - 4 mei, 2021
- De normaalste zaak van de wereld? - 23 maart, 2021
- Geef je storm een naam - 23 februari, 2021
