Simplify #2: knutsels

Hoe krijgen ze het voor elkaar?! De kinderen zijn nog geen halfuur uit school en mijn woonkamer is ontploft. Er liggen schooltassen, schoenen, jassen, knutselwerkjes, tekeningen en de bak met playmobil is omgekiept. Chaos!

Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op mijn jongens! Ze voegen vrolijkheid en kleur toe aan ons leven. En chaos, ja, dat ook… Een deel van de chaos kan worden opgelost met een dosis discipline: schoenen, jas en tas gelijk opruimen. Dat scheelt! Met een ander deel van de chaos moet ik gewoon leren omgaan. Heerlijk toch, als de woonkamer omgetoverd wordt tot dierentuin, of piratenschip… ‘Excuse the mess, the children are making memories!’

Maar dan blijft over: de never ending stroom van knutsels, schilderwerkjes, tekeningen – ik kan er soms gek van worden! Helemaal nu ik zo aan het simplifyen ben. Ik moet mezelf inhouden om niet bij de zoveelste tekening van een minion uit te roepen: ‘Maar schat, dat is toch niet simpel!’

Wat te doen met al die kunstwerken? Zo langzamerhand heb ik er een modus voor gevonden. Met respect voor mijn kind én voor mijn eigen behoefte aan rust en ruimte. We wonen immers samen in dit huis! Hoe? Daar komt ‘ie:

• 1. WALL OF FAME
  Sommige kunstwerken verdienen een ereplekje, voor kortere of langere tijd. Ze zijn echt mooi! Onze oudste heeft jaren geleden een brandweerwagen geschilderd. Prachtig! We hebben hem ingelijst. De kinderen hebben op hun kamer een stuk muur waar ze hun topcollectie ophangen. Is ‘ie vol en willen ze er toch iets bij? Dan moeten ze kiezen…
• 2. BEWAARDOOS
  We hebben allemaal een bewaardoos, voor belangrijke zaken: geboortekaartjes, zwemdiploma’s, én ook knutselwerkjes die bewaard moeten blijven. Als hij vol is, gaan we er doorheen: we houden de mooiste, meest karakteristieke kunstwerken en de rest gaat weg.
• 3. OP DE FOTO
  Afgelopen jaar, op Moederdag, kreeg ik een prachtige, zelfgemaakte robot: groot, knap gemaakt, met oog voor detail. Hij heeft een tijdje gepronkt op de vensterbank en toen dacht ik: ‘Hmmm, en nu?’ Uiteindelijk heb ik ‘m van verschillende kanten op de foto gezet, als mooie herinnering. Toen kon de robot zonder problemen verplaatst worden (naar de container).
• 4. UIT HET OOG, UIT HET HART…
  Veel van de kindertekeningen komen op een stapeltje op tafel te liggen. Na een dag of drie zijn ze vergeten. Dan kijk ik of ze een plekje in de bewaardoos verdienen en zo niet, dan gaan ze bij het oud-papier. Wel ónder een krant, heb ik ontdekt, want anders hoor ik al snel een heel geschokt: ‘Mama! Heb Je Deze Wéggegooid….?!’

Conclusie: als je niets doet, komt er een voortdurende stroom van spullen je huis binnen, waar het zich opstapelt en opstapelt. Al die dingen vragen je aandacht. Zo krijgt het belangrijke wellicht te weinig aandacht en het onbelangrijke teveel. Dat is jammer! Minimalism is the intentional promotion of the things we most value and the removal of everything that distracts us from it*.

Ik denk dat ik mijn kinderen help als ze van jongs af aan leren om niet vast te houden, maar los te laten. Om niet te verzamelen en op te stapelen, maar gezonde keuzes te leren maken en te onderscheiden wat aandacht verdient. Dat zijn levenslessen, die ik ze graag meegeef!

*Aldus Joshua Becker in zijn boek: Clutterfree with kids (blz. 20)