Schilderspalet

Of je er nu luchtig over doet, het wegdrukt, er grapjes over maakt of er echt geen moeite mee hebt, vijftig worden is een mijlpaal. Een soort tussenstation. Je bent niet meer echt jong, maar oud, nee, dat ook nog niet. Hoe kijk je tegen deze mijlpaal aan? Weemoedig, of vol verwachting?

Op een dag lag er een kaart bij de post. Nieuwsgierig maakte ik de envelop open en haalde er een uitnodiging uit. Voor een feestje. Mijn vriendin van de middelbare school zou binnenkort vijftig worden en wilde dat groots vieren. En ook ik mocht erbij zijn.

Behalve het aangename vooruitzicht van een op handen zijnde feestje, drukte die uitnodiging mij ook met mijn neus op het feit dat mijn vijftigste verjaardag dan ook niet lang meer op zich zou laten wachten. We scheelden immers maar een paar maanden in leeftijd.

Die dag begon ik pas echt na te denken over die mijlpaal. Hoe stond ik er tegenover? Wilde ik er een feest van maken, of die gedenkwaardige dag zo onopgemerkt mogelijk voorbij laten gaan? De keus was snel gemaakt. Ik had er geen enkele moeite mee om vijftig te worden en dankbaarheid overheerste alle andere gevoelens. Dus kwam er een feest. Een waar ik nog steeds met veel plezier aan terugdenk.

De gasten op mijn feest vertegenwoordigden mijn hele leven. Grappig, eigenlijk. Uit elke periode van mijn leven heb ik een paar mensen overgehouden die nog steeds belangrijk voor me zijn. Met wie ik nog steeds contact heb. Mijn moeder en mijn broers. Familie. Twee vriendinnetjes van de lagere school. Twee van de middelbare school. Een stel vrienden en vriendinnen van mijn vervolgopleidingen. Mijn man en kinderen. Met aanhang. Vrienden uit de verschillende plaatsen waar we gewoond, gewerkt en gekerkt hebben. Buren…

Al met al een soort schilderspalet met een variëteit aan kleuren die samen mijn leven hebben geschilderd. Hier en daar verandert een kleur abrupt in een zwarte streep. Hier en daar loopt de verf wat door elkaar… Heldere kleuren, sombere kleuren, allemaal onmisbaar om er een mooi geheel van te maken.

Het schilderij is nog niet voltooid. Gelukkig niet. Elke dag zijn er weer mensen die met hun aanwezigheid mijn leven kleuren en vormgeven. En als ik van afstand naar dat schilderij sta te kijken, zie ik dat er vanaf het begin tot op de dag van vandaag een rode draad doorheen loopt. De rode draad van God die mij met zijn liefde en trouw heeft begeleid van mijn geboorte tot daar waar ik nu ben. En die dat zal blijven doen tot het schilderij van mijn leven voltooid is.