Nederlanders zijn echte bruggenbouwers. Sommige iconische bruggen hebben de status van Rijksmonument gekregen. Deze eer viel in 2015 ook onze Zeelandbrug te beurt. Ooit, bij de oplevering in 1965, was deze zelfs een tijdje de langste brug ter wereld. Waar eerst het woelige water getrotseerd moest worden, ligt er nu een vlakke weg op stevige pijlers en fundamenten. Vanaf veel plekken in Zeeland zie je de brug oprijzen uit het water. Soms wazig door mist en nevel, soms helder in het licht van de stralende zon die in het water weerkaatst. De brug heeft eilanden en mensen verbonden op een manier die eerder ondenkbaar was.
Wegen zorgen voor verbinding. Ze zijn belangrijk. Zeker als de afstand groot is of het terrein onbegaanbaar. Of als het mistig of duister is, of wanneer er sprake is van diep en onstuimig water.
Jezus wijst op Zichzelf als de Weg. Door Hem zocht en zoekt God verbinding met ons. En al lijkt de afstand groot en het water diep en gevaarlijk, God overbrugt het diepste water en de breedste kloof. Over de afstand die wij hebben genomen maakt Hij een weg terug. Dé Weg. Op de onwankelbare fundamenten van Zijn eeuwige liefde en trouw. Dat is tegelijkertijd ook de Waarheid én het Leven.
Tekst: © Zandkorrels (Zij en Zeeuws)
