Loslaten en afscheid nemen… Je krijgt er, zeker bij het ouder worden, bijna dagelijks mee te maken. En het wordt nooit makkelijker, alle ervaring ten spijt. Is dat proces eigenlijk eenvoudiger als je God kent, als Hij betrokken is bij je hele leven, inclusief deze moeilijke momenten?
In zekere zin ‘ja’. Het is een enorme troost te weten dat God je draagt en troost op zulke momenten van verlies en pijn. Dat Hij begrijpt wat je voelt en je verdriet niet bagatelliseert. Bovendien kan het geloof dat je geliefde veilig is aangekomen in het Vaderhuis waar jullie elkaar ooit zullen weerzien je hoop geven en wel iets van het leed verzachten.
Toch is het ook reëel om verdriet te voelen en toe te laten. Om toe te geven dat er gemis is om degene die je moest loslaten. Dat hij of zij een leegte achterlaat die niet zomaar gevuld kan worden, maar die je herinnert aan wat je had en wat je nu voorgoed moet missen.
Wees gewoon eerlijk. Geef toe dat je verdriet hebt. Gun een ander zijn verdriet. Probeer niet op alle vragen een antwoord te vinden of een verklaring. In een periode van rouw kan zwijgen soms veel meer zeggen dan duizend woorden, hoe goedbedoeld ook.
Waardevoller dan die woorden is de nabijheid van de ander. Een arm om je heen. Gedeelde tranen.
Deel samen herinneringen over degene die je ontviel. Dank God voor dat leven dat jou en vele anderen heeft verrijkt.
Tekst: © Pluspunt (Tineke Tuinder)
Voor een 50-, 55- of 60-plusser verandert er veel: het uiterlijk verandert, de plaats in de maatschappij, de rol in de kerk, je wordt misschien oma… In Pluspunt worden in korte overdenkingen een aantal thema’s aangestipt en vragen aangereikt. In de schrijfruimte kunnen eigen gedachten en inzichten worden opgeschreven. Zo wordt Pluspunt tot een persoonlijk dagboek. Met citaten, Bijbelteksten en gedichten!