(G)een kaktijd

Laatst kreeg ik een mail van mijn mannetje: Saar, waarom zijn wij in vredesnaam in de maand november getrouwd? Wat een kakmaand. Ik moest lachen om zijn mail en lachen om het woord ‘kakmaand’. Bij zijn mail trof ik een bijlage aan met daarin een artikel uit de krant, waarin stond dat november een kakmaand is voor veel Nederlanders en de decembermaand een stressmaand, waarin de mens zoekt naar balans en rust, maar dat moeilijk vindt.

Het is bekend dat in deze tijd van het jaar veel mensen inkakken en tegelijk ook stress ervaren. De bomen hebben amper nog blad. Buiten is het nat, blubberig en de kou trekt in onze botten. We moeten moeite doen om licht te maken in onze huizen en harten. Daarbij hebben we een hoop drukte aan ons hoofd. Cadeautjes moeten worden gekocht, dinertjes bedacht, vuurwerk worden ingeslagen en het oliebollenvet moet worden ververst.

Ik merk bij mijzelf dat ik in deze tijd zo nu en dan heimwee heb naar het verloren paradijs. Dat heb ik overigens ook wel in andere jaargetijden. Maar juist in de donkere wintermaanden kan de heimwee groter zijn, omdat ik getuige ben van vermoeide mensen, terwijl de winkelkarren volgeladen worden en de kerstmannen vrolijk Jingle Bells zingen.

Al denkend ga ik terug naar het paradijs waar alles volmaakt en goed was. Wat verlang ik naar die harmonie. Maar nu moeten ik het doen met tegenstelling. God scheidde het licht van de duisternis. Dat is nogal een gebrokenheid.

Zo glijden mijn gedachten ook af naar jou en mij. Wij zijn vaak rusteloze mensen vol tegenstellingen. We vieren feest om een geboorte en we rouwen om een gestorvenen. We kunnen schuddebuiken van het lachen, maar de tranen kunnen ook rijkelijk vloeien. Welke invulling wij ook aan ons leven geven, het zal een keer stoppen. Al zitten we in een donker hoekje onze dagen uit of al feesten wij ons drie keer in de rondte, ons leven hier op aarde zal vergaan. Zo kan het leven voelen als een groot strijdtoneel.

In dat strijdtoneel hebben we te kiezen. We kunnen liefhebben of haten. We kunnen dienen of we zijn vooral op onszelf gericht. We kunnen gunnend zijn of ons hart vullen met jaloezie. Zo kan ik in deze kaktijd heel wat uurtjes mijmeren over de keuzes die ik zelf wil maken. Ga ik voor verbinding en harmonie of kies ik voor de dingen die ver van Gods liefde afstaan?

Straks is het kerstfeest. Een prachtig feest om te vieren. Kerst doet mij verlangen naar de komst van de Bruidegom. Al wachtend op mijn grote Broer wil ik mijn tijd goed besteden hier op aarde. Het is toch zonde om niet te gaan voor het Licht?

Zo denk ik nog even terug aan de mail van mijn man. Ik wil van het leven geen kaktijd maken. Ik wil gaan voor de goede strijd. De strijd voor liefde, vergeving, gerechtigheid, vriendschap, echtheid, verbinding en het volle leven. Midden in deze donkere tijd kijk ik eerst omlaag naar de kribbe met daarin het kleine kindje Jezus en daarna blik ik even met een glimlach omhoog en zie ik verlangend uit naar onze Verlosser. Ik kan niet wachten totdat Hij komt.

Vrolijke (Kerst)dagen iedereen!