De ring uit Gojra

Hij ligt naast me op mijn bureau: een zilveren ring met een groep nepsteentje. Hij ziet eruit als een gratis kermisring, maar de waarde ervan is groot. Een Pakistaans meisje schoof hem zomaar om mijn vinger.

In 2011 bezocht ik Pakistan. We reisden naar de stad Gojra, waar in 2009 een christelijke wijk in vlammen opging. Een brand die was aangestoken door moslims uit dezelfde stad. Bijna twee jaar later maak ik de opening van een goednieuw kerkgebouw mee. Vanaf mijn plekje vooraan keek ik naar de tientallen (veelal jonge) vrouwen. Ik verbaasde me. Ik zag nauwelijks leed, woede of verdriet in hun ogen om hun verwoeste gebouwen of om het christelijke gezin dat in de vlammen omkwam. Het was meer hoop en vrede wat ik hun ogen las, en vreugde om het nieuwe kerkgebouw. En stiekem misschien ook wel nieuwsgierigheid naar die blonde Europeaan die in de kerk zat.

Ineens pakte een meisje van ongeveer zeventien jaar mijn handen schoof een ring om mijn vinger. Een zilveren ring met een groen steentje. Ik keek het meisje aan, dat met een lach op haar gezicht voor me op de grond zat. We spraken elkaars taal niet, maar ik denk dat ze mijn dankbaarheid zag. Toen we weggingen, stond ze tussen de menigte. Ik zocht oogcontact met haar en wees naar de ring. Het was mijn manier om te zeggen: ‘Ik neem deze ring mee naar huis, zodat ik aan je kan denken en voor je kan bidden. Ik vergeet je niet’.

Nu, terug in Nederland, kijk ik nog regelmatig naar de ring. Er ligt een letterlijk stukje Pakistan voor me. Een ring die de vlammen in Gojra heeft overleefd en me doet denken aan dappere mannen en vrouwen. Verdriet en leed leven nog in hun hart, dat weet ik zeker. Maar wat overheerst is de hoop die ze hebben, ondanks de voortdurende bedreiging. De vrede die in hun hart leeft, want ze weten dat God bij ze is. Die hoop en dat vertrouwen op God is groter dan hun angst en hun verdriet. Ik denk dat ze weten dat God tegen hen zegt: ‘Je hoeft niet bang te zijn, Ik ben bij jullie.’ Een klein stukje vrede op aarde. Ik verwonder mij erover en ik denk nog vaak terug aan hun gave om te (ver)geven. Daar is mijn ring het voorbeeld van.