It takes two to tango

Ik moest altijd hard lachen om de verhalen van de danslessen van mijn opa en oma. Oma was niet te leiden en dirigeerde mijn opa over de dansvloer. Vandaag liet de Heer me weer even terugdenken aan deze verhalen, maar nu ging het ook over mij.

Soms hoor ik mensen die een engel hebben gezien, of die een mooie manier van communiceren hebben met de Hem. “Wat lijkt me dat geweldig Heer”, zei ik vanochtend tegen Hem. “Kunt U dat ook niet een keertje bij mij doen?”

Als antwoord, liet Hij me zien dat Hij eigenlijk al jaren met me danst. En als ik terugkijk op mijn leven vanaf mijn doop (en zelfs daarvoor), zie ik dat Hij me inderdaad heel sierlijk leidt. De manier waarop Hij mij leidt, voelt als een mooie wals of een tango. We dansen in een soort flow, die uiteindelijk leidt tot een wonderlijk punt. De cha-cha-cha of salsa komen ook wel eens voor, maar dat zijn de meer roerige tijden.

Hij liet me echter ook zien dat de gelijkenis die mensen vaak leggen tussen mijn oma en mij, ook hier weer op gaat. Ik heb nog wel eens de neiging om de controle over te willen nemen tijdens het dansen. Ook wil ik nog wel eens wat solo-moves maken, maar dat blijkt vaak al snel een stuk minder leuk (en al helemaal niet charmant). Bovendien ken ik de dans van het leven helemaal niet, dus ik kan wel wat danslessen gebruiken.

Ik heb mijn Danspartner gevonden. Hij kent de dans van mijn leven van begin tot eind. Hij weet hoe hij mijn eigenwijze persoontje moet leiden en bovendien wordt Hij niet boos als ik af en toe fouten maak of zelfs op Zijn tenen sta. God is een geweldige en hoffelijke danspartner in de dans die ‘het leven’ heet. Ik ben dan ook blij dat ik deze dans niet ontspring!