Voor welke persoon voel jij onvoorwaardelijke liefde en waarom? Die vraag werd laatst aan me gesteld en hoe langer ik over deze vraag nadenk, hoe meer ik moet bekennen dat ik niet zeker weet of ik iemand ooit onvoorwaardelijk heb liefgehad. On-voorwaarde-lijk. Zonder voorwaarden, onbeperkt, volkomen, ongetwijfeld.
Ik denk dat mijn liefde voor mijn man minder zou worden als hij dingen doet waar ik absoluut niet achter kan staan, of waardoor ik mij vernederd zou voelen. Of stel dat mijn ouders mij hadden verlaten… Zou ik dan nog steeds van hen houden? En wat mijn kinderen betreft, ik heb hoop en verwachtingen voor hun leven. Stel dat zij alle kansen vergooien; zou ik dan nog volkomen van hen houden?
Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, omdat ik het niet zeker weet. Ik heb het vaker zien gebeuren: mensen die veel van elkaar hielden, maar elkaar zijn gaan haten, soms door een ogenschijnlijke kleine gebeurtenis. Wie ben ik om te zeggen dat ik zonder voorwaarden echt blijf liefhebben?
Liefde. Het is een diep gevoel van verbondenheid, van jezelf willen geven aan de ander. Alles in je is bereid om zelf minder te worden, zodat die ander groter kan worden. Daar zeggen we nogal wat.
Misschien is er iemand die ik een klein beetje op die manier liefhad: een vierenveertigjarige vrouw in Amsterdam-Noord. Ze was vervuild; ze leefde op haar bank in een vieze nachtjapon tussen de kattenpoep en lege wodkaflessen. Als ontbijt nam ze medicijnen die ze wegslikte met drank.
Ik ontmoette haar tijdens het werk in de thuiszorg. Elke week vertelde ze me iets meer over haar leven. Ik durfde over mijn eigen smetvrees en angst heen te stappen om haar beter te leren kennen. We spraken over welke dromen zij had gehad. Ze vertelde dat ze was verlaten door haar ouders. En over de mannen die haar, in haar zoektocht naar liefde en geborgenheid, vernederden. Over haar ziek-zijn en het feit dat ze elke dag meer de dood in de ogen keek.
Ik zag hoe zij had kunnen zijn, en huilde. Op dat moment voelde ik Gods liefde voor haar. Ik ervoer dat God verder kijkt dan iemands ellende, dan de viezigheid en de hopeloosheid. Hij ziet hoe wij kunnen zijn. En ons tegelijkertijd omarmt zoals we nu zijn. Dat is liefde. Liefde die verder kijkt. Liefde die ziet wat had kunnen zijn. Liefde die kwaad is om alle onrecht en vernedering. Liefde die haar haar hele leven was ontzegd. Ik zag: als je zo zonder liefde leeft, ga je letterlijk en figuurlijk stuk.
Ik bid en hoop dat wij in ons leven voortdurend mensen mogen zijn die verder kijken dan de viezigheid en vuiligheid van onszelf en van anderen. Dat we durven te kijken met Gods ogen en liefde durven ontvangen en geven – met vallen en opstaan.
Deze laatste dagen van de veertigdagentijd, de Stille Week, staan we op Sestra stil bij het thema ‘onvoorwaardelijke liefde’, zowel bij de onvoorwaardelijke liefde van de ene persoon voor de andere, als bij Jezus’ onvoorwaardelijke liefde voor ons, die tot uitdrukking komt in Zijn sterven aan het kruis voor onze zonden én Zijn opstanding, waarmee Hij de dood voorgoed overwon en de deur van de hemel openzette voor Zijn kinderen. Voor jou!
Marije Vermaas
Nieuwe berichten door Marije Vermaas (toon alles)
- Op adem komen bij God - 3 maart, 2019
- Als alles anders gaat… - 25 december, 2018
- Kijken met liefde - 14 november, 2018
