Hoewel het op veel punten mank gaat, spreekt het mij altijd wel aan om Gods liefde voor ons te vergelijken met de liefde van ouders voor hun kinderen. Als het goed is, is die niet verbonden aan voorwaarden. Natuurlijk, we hebben een bepaald verwachtingspatroon, maar wanneer onze kinderen daar niet aan voldoen verandert dat niets aan onze liefde.
We corrigeren als het de verkeerde kant op dreigt te gaan maar laten ze ook bewust hun eigen fouten maken, zodat ze ervan leren. We geven hun de vrijheid om zelfstandig te worden, al is dat met vallen en opstaan. Dat begint al bij het buiten spelen, als ze nog maar klein zijn, tot aan het uitvliegen naar hun eigen stekje aan het begin van hun volwassenheid.
We zijn blij als het goed met hen gaat; lijden mee als ze het moeilijk hebben. Peinzend hierover moest ik denken aan mijn kleinzoon van zeven, die in het najaar heel vervelend ten val kwam met zijn fiets en daarbij het stuur in zijn buik kreeg.
Het leek aanvankelijk niet zo ernstig, maar al snel werd hij erg ziek en bleek zijn alvleesklier onherstelbaar beschadigd te zijn. Twee maanden ziekenhuis volgden. Mij hart brak bij het zien van alles wat hij moest ondergaan, maar ook bij het verdriet en de pijn van zijn ouders. En ik realiseerde me: hoe meer mensen er in je leven zijn van wie je houdt, hoe meer pijn je hebt als er met een van hen iets misgaat. Als (groot)ouder kon ik weinig anders dan proberen een beetje troost en bemoediging te geven, met alle beperkingen die daarbij horen.
God heeft die beperkingen niet. Zo las ik eens ergens: Echt troosten kan alleen iemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. In de Bijbel staat dat Jezus hetzelfde heeft doorgemaakt als wij en daarom in alles met ons kan meevoelen (Hebreeën 4:15). Hij begrijpt ons als geen ander!
Er was een tijd waarin ik maar niet snapte waarom het lijden van Jezus aan het kruis nou groter zou zijn dan dat van andere onschuldige mensen op deze wereld die gemarteld worden en op gruwelijke wijze aan hun eind komen. Totdat het tot mij doordrong dat Hij aan datzelfde kruis het lijden in van de héle mensheid heeft gedragen – lichamelijk en geestelijk, in al zijn facetten… Een pijn zó onpeilbaar diep en groot, daar kunnen wij ons geen enkele voorstelling van maken. Wat een geweldig offer. Wat een kostbaar geschenk. Wat een troost!
Deze laatste dagen van de veertigdagentijd, de Stille Week, staan we op Sestra stil bij het thema ‘onvoorwaardelijke liefde’, zowel bij de onvoorwaardelijke liefde van de ene persoon voor de andere, als bij Jezus’ onvoorwaardelijke liefde voor ons, die tot uitdrukking komt in Zijn sterven aan het kruis voor onze zonden én Zijn opstanding, waarmee Hij de dood voorgoed overwon en de deur van de hemel openzette voor Zijn kinderen. Voor jou!
Femmie van Santen
Nieuwe berichten door Femmie van Santen (toon alles)
- Wat als… - 19 december, 2018
- God, waarom… - 16 december, 2018
- Opbouwende woorden - 14 oktober, 2018
