Ik krijg er steeds meer lol in: met onze jeep door de Albanese bergen scheuren. Met open ramen en wapperende haren zwier ik de haarspeldbochten door. Adembenemende vergezichten, torenhoge rotswanden en steile afgronden. Jazeker, ik voel me best een stoere dame! Het leven van een zendeling heeft zo z’n mooie kanten en daar geniet ik vandaag volop van.
Dan opeens zie ik iets gekleurds op de rotswand. Is daar een groep bergbeklimmers aan het abseilen? Zijn ze nu helemaal gek geworden?! Ik zie geen enkel touw! Nog een bocht verder trap ik op de rem. Het zijn vrouwen! Ik knipper nog eens met m’n ogen: het zijn Moza en Dylberja, twee vrouwen uit ons HopeMade-project, allebei moeder van drie kinderen.
Ik stap uit de auto en wacht tot ze op de weg geklauterd zijn. Dan vraag ik of ze wel doorhebben hoe gevaarlijk dat is. Ja, dat weten ze. ‘Maar wat moeten we anders, Gerdien?’ vraagt Moza. ‘Onze kinderen moeten eten, we hebben geld nodig.’ Ze leggen uit dat ze plantjes met geneeskrachtige bladeren aan het verzamelen zijn.
Ik vraag wat ze ermee verdienen. ‘15 cent,’ zegt Dylberja. ‘Riskeer je je leven voor 15 cent per plantje?’ vraag ik. Dan schieten Moza en Dylberja in de lach. Met tranen van het lachen (of is het van wanhoop?), legt Moza uit: ‘Was het maar zo’n feest dat we 15 cent per plantje krijgen. We krijgen 15 cent per kilo! Het verzamelen van een kilo kost zo’n anderhalf uur.’
Met een zwaar hart stap ik de jeep weer in. Mijn feeststemming is als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat een wreed bestaan is het hier. Ik kijk nog eens om en zie Moza weer richting de afgrond klauteren. We zijn even oud, hebben allebei jonge kinderen, maar wat een wereld van verschil is er tussen onze levens. Als ik Moza zo boven dat ravijn zie balanceren, voel ik me opeens een stuk minder heldhaftig in mijn veilige jeep.
Haar laatste opmerking blijft me bij: ‘Ik bid met mijn hele hart dat het HopeMade-project een succes gaat worden, dan hoeven we dit gevaar niet meer op te zoeken.’ Terwijl ik haar in mijn achteruitkijkspiegel zie verdwijnen, bid ik met haar mee.
Tekst: © ZOMER (2016) – Gerdien Blom
Een heerlijk zomers, retro magazine rondom het thema ‘het waarderen van het kleine’. Met o.a. maak je eigen diorama, portretten van verzamelaars, recepten, DIY’s, lekker-lees-artikelen, 20 kleine tekenopdrachten, vallen en weer opstaan, blij met weinig, funfood, pasta uit de boom, treinreizen, columns en een miniboekje dagboekschrijven! Deze ZOMER gemist? Gelukkig is hij er nog. Bestel hem snel!