Al lange tijd was ze ziek. Darmkanker, uitgezaaid naar lever en longen. Alle hoop werd ons ontnomen toen we het bericht kregen. Maar ze streed dapper. Bijna vijf jaar lang. Van operatie naar chemokuren naar bestralingen. Met allerlei gevolgen van dien: longembolie, een zere, droge keel, tientallen soorten medicijnen, morfinepleisters en ingezakte rugwervels waardoor ze veel pijn had, krom werd en een korset moest dragen. Wat een lijden!
Na elke negatieve uitslag verloren we bijna de hoop. Maar als we haar dan even spraken, waren we weer gerustgesteld. Geduldig onderging ze alles en ze bleef hoopvol tot het einde. Wat ze ook bleef, was moeder. Tot en met. Tot het einde. Altijd meeleven. Altijd interesse. Altijd vriendelijke woorden. Als ze met veel pijn in het ziekenhuis lag, vroeg ze vaak nog hoe het met de kinderen ging. En we moesten maar niet te vaak komen, want we hadden het al zo druk! Op de ochtend van haar – toch nog onverwachte – overlijden hagelde en onweerde het. Ze stuurde nog een bezorgd appje of de kleinkinderen wel veilig op hun bestemming waren gekomen.
Ik zag erg tegen de toekomst op. Vaak dacht ik: wat moet ik als ze er niet meer is? En toen was het zover. Geen moeder meer… Maar wat lag ze er vredig bij. Zonder korset, zonder kromme rug. Geen last meer van slapeloze nachten, een intens droge keel en pijnen. Verlost uit het lijden. Voor eeuwig genezen! Haar tranen afgedroogd. Wat een hoop en troost! Omlijst door een schitterende regenboog, ’s avonds aan de hemel.
Na een aantal dagen van heel fijn samenzijn met de familie kwam de dag van de begrafenis. Tot nu toe was het net alsof ze er nog een beetje bij was. Maar nu kwam het definitieve afscheid. Die ochtend werd ik wakker en in m’n gedachten zong het: Ons verdriet, wordt een lied. God maakt vrij! Een jeugdvriendin appte me dat ze er die dag bij zou zijn om ‘te vieren wie je moeder was’. Niet echt een standaardbewoording. Maar ik snapte haar en appte wat er in mijn hoofd zong. Niet!!!, was haar reactie. Dat lied heb ik ook al de hele ochtend in mijn hoofd! Een knipoog van Boven…
Het was verdrietig. Natuurlijk. Je hebt maar één moeder. En ‘je bent nog maar zo jong’, zoals veel mensen zeiden. Maar ik was juist ook dankbaar dat ze al die tweeëndertig jaar mijn moeder mocht zijn en dat ik eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan haar heb. Wat een grote zegen! En wat heerlijk om te weten dat ze nu verlost is van alle aardse ellende! Daarom zong het in me tijdens de begrafenis. Vol dankbaarheid om alle gekregen zegeningen. Daarom zingt het, ondanks het gemis, nog steeds in me. Soms zacht, soms uit volle borst: Ons verdriet, wordt een lied. God maakt vrij!’
Corina is de auteur van Vertrouwelijk. In dit boek vertellen vrouwen open over hoe ze seksualiteit binnen het huwelijk beleven. Zij geven een kijkje in de manier waarop zij omgaan met seksualiteit. Want van elkaars ervaringen kun je leren! Allerlei verschillende verhalen en situaties komen aan bod, dus veel vrouwen zullen in dit boek (h)erkenning vinden. Thema’s die aan bod komen, zijn bijvoorbeeld: zelfbeeld, voorlichting, beeld van seksualiteit, de seksuele relatie (wat werkt positief, wat negatief), verschillen tussen man en vrouw, gezinsvorming, seksualiteit rondom de zwangerschap, God en seksualiteit. Aan het eind van elk hoofdstuk werpen deskundigen hun licht op de zaak en verwerkingsvragen bieden een opstapje voor een gesprek. In de hoop dat je, als lezer, dichter bij Gods doel met seksualiteit komt.