Laatst deed ik een ontdekking. Namelijk: wanneer je in de spiegel kijkt, ligt de focus vaak op jezelf. Op hoe je eruitziet, wat voor kleur jouw ogen hebben, of je haar vandaag goed in de krul zit, of dat er sprake is van een bad-hair-day. Daarbij kun je niet zien wat er om je heen gebeurt.
Wanneer je echter door een groot venster naar buiten kijkt, gebeurt er ontzettend veel om je heen. Afhankelijk van het tafereel dat zich aan de andere kant van de ruit afspeelt, kun je de wind zien waaien door de bomen, je kunt mensen met elkaar in gesprek over staat zien lopen, of een kind dat vol enthousiasme de loopfiets vooruit brengt met een moeder die erachteraan rent om een onverhoedse oversteekpartij te voorkomen.
Een van de grootste dooddoeners in ons leven is jaloezie, denk ik. Iets waar al het drama in de wereld is begonnen. De duivel leerde Eva niet kijken naar alles wat ze had, maar juist naar datgene wat ze niet had. Hij deed haar verlangen naar de kennis van goed en kwaad, juist datgene waarvan God gezegd had: dat is niet goed voor je. Ik geef je alles wat je nodig hebt! Maar de duivel wist zo slinks een verlangen in haar hart te prikkelen dat ze net als God wilde zijn. Iets wat ontstond uit ontevredenheid. Heer, mijn leven is niet genoeg zoals het nu is maar ik wil meer!
Wanneer ik worstel met het alleen-zijn als single is dat eigenlijk precies hetzelfde wat er in mijn hart gebeurt. Het gaat dan namelijk niet over alle zegeningen in mijn leven die ik heb, maar ik staar op dat moment blind op wat ik niet heb… En andere mensen wel. Waarom zij wel en ik niet?! Juist wanneer ik die gedachte de ruimte geef, brengt het in plaats van tevredenheid ontevredenheid teweeg. Dan ben ik niet aan het zaaien op de akker van het leven, maar op de akker van de dood (Galaten 6:8).
Ik bemerk namelijk wanneer ik op dit soort momenten mijn gedachten de vrije gang laat gaan, ik alles behalve blij word. Het berooft me van mijn vreugde, omdat ik niet dankbaar kan zijn voor alles wat God me geeft. Maar ik ben dan vooral bezig met wat ik wel en niet leuk vind aan mijn leven. Ik ben als het ware alleen maar met mezelf bezig en mezelf aan het bekijken in de spiegel.
Ik geloof dat God veel meer dan alleen maar focus op mezelf met mij van plan is. Hij wil mijn ogen steeds weer openen voor alle mooie dingen die Hij geeft en waarin Hij mij ook gebruikt om van Zijn liefde te getuigen. Het moment dat ik binnenstap bij mijn oppas en de kids mij met volle vreugde verwelkomen, of het kaartje dat ik van een meisje mag ontvangen dat ik mag coachen, het gerecht dat ik met liefde heb mogen koken voor vrienden waar we heerlijk van genieten of de zon die weerkaatst op het water dat me verblind van haar kracht.
Het was alsof God me wilde zeggen: ‘Marije, stop steeds weer met het kijken naar je eigen leven. Stop met vergelijken of het bereiken van een bepaald plaatje van je leven. Maar leef hier en nu! Open je ogen! Ga staan en schitter! Dan kun je andere mensen bemoedigen! Andere mensen zullen God door jou heen zien en jij zult stralen van vreugde wanneer je het ziet!’
Sta op en schitter, je licht is gekomen, over jou schijnt de luister van de HEER. Duisternis bedekt de aarde en donkerte de naties, maar over jou schijnt de HEER, zijn luister is boven jou zichtbaar. Volken laten zich leiden door jouw licht, koningen door de glans van je schijnsel. Open je ogen, kijk om je heen: ze stromen in drommen naar je toe; je zonen komen van ver, je dochters worden op de heup gedragen. Je zult stralen van vreugde als je het ziet, je hart zal van blijdschap overslaan. (Jesaja 60: 1-5)
Uiteindelijk is het doel van mijn leven niet een man en kinderen, maar iets wat veel meer daarboven gaat! Namelijk het eren en verheerlijken van God in mijn leven, in welk seizoen of in welke fase mijn leven zich ook bevindt. Die realisatie maakt dat ik vrij kan zijn van elke verwachting van mezelf of mensen om me heen. Het doet me verlangen naar datgene waarin Gods grootheid zichtbaar wordt in mijn leven.