Maak ze weerbaar!

Heb jij ook weleens ruzie met je tieners? De spanning kan hoog oplopen als je jezelf niet begrepen voelt, of als je het echt niet eens bent met je kind!

Laatst sprak ik een jonge gast van zeventien die behoorlijke ruzie met zijn ouders had. Hij was het totaal niet eens met het feit dat zijn ouders zich met zijn leven bemoeiden. Hij was aan het experimenteren met blowen en vond dat zijn ouders geen recht van spreken hadden. Zij hadden namelijk nog nooit cannabis gebruikt en hij vond dan ook niet dat zij er iets over te zeggen hadden.

Soms zie je je kind keuzes maken waar je absoluut niet achter staat, maar het gesprek aangaan, is bij tijd en wijle zo moeilijk. In hun beleving overdrijf je of wellicht lijkt het in hun ogen onschuldig. Zelfs als je als ouder het web ziet, waar je kind in verstrikt kan raken. Experimenteren kan al snel leiden tot het regelmatig gebruik van drugs en zelfs uitmonden in het uitproberen van een ander middel.

Als jongere ontwikkelt je prefrontale kwab tot je vierentwintigste levensjaar. Dat betekent dat gedurende die leeftijdsfase de belangrijke functies als plannen, oorzaak-gevolg kunnen zien en de consequenties inzien van je handelen volop in ontwikkeling zijn. Een tiener kan op allerlei manieren proberen het gebruik van drugs of alcohol goed te praten, maar één ding is zeker: het is niet goed voor je!

Het is een vorm van risicogedrag, waarbij het altijd risico’s met zich meebrengt – zowel op korte als op lange termijn. Als ouder, docent of jongerenwerker heb je altijd het beste met je jongeren voor. Maar hoe maak je ze dan weerbaar? Weerbaar tegen de aanlokkelijke verleiding, tegen de druk die in de groep kan bestaan of tegen al het geen wat in de maatschappij zo voor het oprapen ligt.

Ik geloof dat je kind weerbaar maken niet ontstaat op het moment dat ze vijftien zijn en midden in een maatschappij leven waar alle verleidingen dagelijks op hen afgevuurd worden. Ik geloof dat het al begint als kinderen al op jonge leeftijd leren keuzes te maken en verantwoordelijkheid te dragen voor hun keuzes. Dat ze leren om naar advies te luisteren en daarin zelf keuzes maken, ook als ze de gevolgen niet altijd kunnen overzien.

Wat ik die beste jongen dus meegaf, is dat hij zelf verantwoordelijk is voor de gevolgen van zijn keuzes. Ik gun het hem van harte dat hij meteen de gezonde keuzes maakt, zodat hij later niet hoeft te dealen met de consequenties van verkeerde keuzes. Wel vertelde ik hem, dat wat voor keuzes hij ook maakt, hij altijd bij me terug mag komen.

Dat bid ik jou, als ouder, toe: liefde, genade en rechtvaardigheid.