Jantje huilt, Jantje lacht

Ik was wat verward de afgelopen tijd. Ik had laten weten dat ik even rustig aan moest doen, even herstellen van een periode die veel impact heeft (gehad) op mijn mens-zijn. Maar hoe herstel je van zoiets? Rust nemen of toch doorgaan?

‘Rustig aan doen, denk aan jezelf!’ kreeg ik vaak te horen en na deze mededeling had ik vaak het gevoel dat ik overgeleverd was aan het lot van nietsdoen en sip kijken. Werd dat van mij verwacht? Ik was zoekend naar de wijze waarop ik door de pijn heen toch de vreugde van God kon ervaren. Tegelijk hoorde ik de stem van veroordeling: Saar, je bent een ‘Jantje huiltje, Jantje lacht’. Je bent niet evenwichtig. Een stem die mij afkeurde. Want inderdaad, ik ben een ‘Jantje huilt, Jantje lacht’. En meteen kwamen de vragen…

Heb ik misschien het Jantje-huilt-Jantje-lacht-syndroom? Ben ik misschien niet goed snik?

Maar ik heb iets moois geleerd. Ik heb geleerd dat het Jantje-huilt-Jantje-lacht-syndroom prachtig is als je er goed mee kunt omgaan. Soms is het verwarrend voor mijzelf en ook voor mijn omgeving dat ik zo’n wisselvallige stemming heb, maar het is een manier om het leven te leven. De bergen en de dalen met aandacht beleven, houdt in dat je omarmt wat er op dat moment is. Laat je dus niet van de wijs brengen als je emoties zo wisselend zijn.

Ik heb het Jantje-huilt-Jantje-lacht-syndroom. Ik wil rauwe randen van het leven niet inslikken of wegmoffelen en ik kan vreugdevolle momenten niet oppervlakkig beleven. Het lijkt tegenstrijdig, maar lijden en vreugde horen bij elkaar. Net zoals zon en duisternis ook nog bij elkaar horen.

Nog zo’n tegenstrijdig gevoel heb ik als ik samen met mijn man hardloop in het bos. Eerst de tegenzin om mijn hardloopschoenen aan te trekken, de gedachten om moe te worden, maken me bij voorbaat al moe. Maar wat kan ik genieten van het samen plezier maken, het samen doorzetten en door de vermoeidheid heen komen om uiteindelijk een opgeruimde geest en een soepel lijf te ervaren.

Hardlopen, dansen, zingen, wandelen… Het zijn voor mij uitlaatkleppen (geworden), die me helpen om zowel het lijden als de vreugde met mijn ziel te verbinden. Het voelt soms zo tegenstrijdig en toch hoort die tegenstrijdigheid bij het gebroken leven.

Jantje huilt, Jantje lacht. It’s life. It’s real. It’s alright. Veroordeel jezelf niet, maar ga op zoek naar de manier waarop jij op een gezonde manier met dit syndroom om kunt en mag gaan. God glimlacht vast als Hij door jouw tranen heen jouw glimmende ogen ziet. Want die glimlach is een diepe vreugde die voortkomt uit de Bron. De Bron Die hemels is. Een Bron Die nooit opdroogt. Een Bron Die ons hoop geeft voor de toekomst, omdat Die, als jij thuiskomt, volop door je heen zal stromen.